Topkwaliteit in deze twaalfde Harry Hole

Over het boek
Het kan nooit kwaad , na het omslaan van de laatste bladzijde, de proloog of het eerste hoofdstuk nog eens na te lezen. Bijna altijd zit er een verwijzing in naar datgene wat komen gaat. Jo Nesbø heeft een bijzonder fraaie vorm gekozen om een sleutelscène hallucinerend te laten plaats vinden. Het kwartje valt pas uren lezen later. Maar het wordt nog erger als in het tweede hoofdstuk Svein Finne gevolgd wordt in zijn pogingen om te zaaien. Het kippenvel staat op de armen. Finne is een verkrachter en moordenaar die pas is vrijgelaten.
En Harry Hole? Die verkeert in een permanente staat van dronkenschap, van niet weten, van zich niets kunnen herinneren, van een brein dat èen groot pijncentrum is. Het goudgele vocht heeft hem volledig zin zijn greep nadat Rakel hem de deur heeft uitgezet. Maar het wordt nog erger. Zijn broek zit onder het bloed. Zijn handen. De nachtmerrie begint voor Harry, die zich bezig moet houden met cold cases. De rekening voor onstuimig gedrag.

Conclusie
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Jo Nesbo heeft een opvallend goede thriller geschreven. Dat komt niet alleen door het steengoede plot maar toch meer en vooral door de vele zijlijntjes die ter sprake gebracht worden. Het is een feest voor de googelaars en muziekfanaten. Van ‘Vekstersang’ van Edward Grieg tot Peter Gabriel's ' Carpet Crawlers' en, vele vele anderen. Wie daar niets mee doet, doet zichzelf tekort.
Maar ook talloze feitjes en weetjes die op zich niet wereldschokkend zijn maar die het verhaal een zekere smeuïgheid geven en meerwaarde. Èn beschouwingen en meningen die uiteenlopen van de rechtsstaat en zijn beperkingen tot hoever de morele grens kan worden opgerekt om iemand bij z’n kladden te plakken. En links en rechts worden wat schimpscheuten uitgedeeld over bepaalde maatschappelijke ontwikkelingen. Bij voorbeeld over de vermeende superioriteit van de hipsters.
Maar laten we vooral niet vergeten dat Jo Nesbo eerst en vooral een voortreffelijk auteur is. Met treffende beeldspraak ( ruitenwissers, elke derde seconde een nieuwe start, de eeuwige vergeving van de zonden) en het vermogen om de lezer 528 bladzijden te kluisteren met een vlijmscherp verhaal, met goed uitgewerkte karakters en een intelligente uitwerking.
‘Het mes’ is bij tijd en wijle een erg donker boek. Harry Hole zet vraagtekens bij de zin van zijn bestaan, waarin angst, pijn en onzekerheden omhoog komen, even zwart als de ontwenningsverschijnselen na een nacht heftig doordrinken.
Hij neemt duidelijk revanche op zijn versie van Macbeth. Een zeer goede Harry Hole, deze twaalfde uit de reeks. Samen met 'Politie' een uitschieter in deze toch al kwalitatief hoogstaande serie.

Vijf sterren.