Zoals Jannelies al vertelt in haar recensie krijg je een pak personages voorgeschoteld die zich met van alles en nog wat bezighouden (gentherapie, politiek lobbywerk, opvoeding van kinderen, moedermelk afkolven, zweten, surfen en rotsklimmen). Maar alles wat je over die mensen te lezen krijgt leidt in feite tot niets en heeft maar van heel heel ver iets te maken met het broeikaseffect.
Je worstelt je door wetenschappelijke scènes over gentherapie en wanneer je het boek uit hebt blijkt er niets mee aangevangen te zijn. Wat dacht je bijvoorbeeld hiervan: "Ze willen cytoskeletachtige netwerken op biochips inactiveren en kijken of tubuline als deeltjes van logic gates van eiwitten kan worden gebruikt. Ze willen dit bereiken door het elektronische dipoolmoment te meten, en wat de hoofdonderzoeker de voorspelde knik-solitonic electric dipole moment flip waves noemt.". Ik heb het alvast niet begrepen en je merkt pas als het boek uit is dat je het beter had overgeslagen.

Vooral personage Frank bezorgt je ellendige lectuur. De kleinste gebeurtenis, waarneming of gedachtensprong geeft aanleiding tot ellenlange filosofische bespiegelingen over de mensheid (à la Desmond Morris). En wat te denken over zijn toevallige flirt wanneer hij vast komt te zitten in een lift met een vrouw waar hij zijn ogen niet kan afhouden? Of van zijn besluit om een overhaast opgestelde ontslagbrief via een hoogst ongebruikelijke/ongeloofwaardige weg (inbraak via het dak van het bewuste gebouw met nutteloos gedetailleerde beschrijving van de klimtechniek) terug in zijn bezit te krijgen voor de geadresseerde er kennis van kan nemen.
In de laatste 50 bladzijden steekt er uiteindelijk een helse storm uit die Washington DC blank zet. Maar blijkbaar vinden alle betrokkenen het best aardig om dit natuurgeweld mee te maken als afwisseling van hun saai voortkabbelende leventjes!
Vooral weer de reactie van Frank wanneer hij in het midden van de storm zijn liftflirt op een bootje ziet voorbijvaren en via de reeds overbelaste telefoonlijnen haar wil opzoeken is werkelijk te gek om los te lopen.

GEEN DRAMA, GEEN HELDEN, GEEN VERHAAL EN ABSOLUUT GEEN SPANNING.

Ik had me tot dit boek laten verleiden na het lezen van Frank Schatzing's De zwerm. Ook hier is er plaats voor wetenschap maar met een doel. De +900 blz. vliegen voorbij terwijl je hier blij bent als blijkt dat de laatste 12 blz. van het boek een voorsmaakje zijn van het vervolg en je jezelf dus niet schuldig moet voelen om na het boek na 300 blz. eindelijk toe te slaan.