Dit was het tweede boek dat ik van Lisa Unger heb gelezen en ik heb er wat gemengde gevoelens over. Ik heb eerst Black-out van haar gelezen en dat vond ik geweldig goed. Bij Halve waarheden hink ik tussen twee gedachten: 'wat een goed boek' en 'ik heb wel eens beter gelezen'. Het is spannend genoeg; Ridley Jones gaat als een speer door het verhaal en probeert uit te zoeken of haar biologische vader, van wie zij altijd heeft gedacht dat hij haar oom was, wel echt dood is. Haar ambivalente gevoelens voor hem (hij is een moordenaar en vrouwenhandelaar, maar voor haar was hij altijd een attente en liefdevolle oom) worden door Lisa Unger heel goed verwoord. Je proeft continu haar verwarring wanneer ze nieuwe verschrikkelijke dingen over hem hoort en dat niet kan of wil rijmen met haar ervaringen met hem. Verraad volgt op verraad en Ridley weet niet meer wie ze wel en niet kan vertrouwen.
Waar ik me aan ergerde was haar constante ontkennen van de werkelijkheid (tot het te laat is) en ook een zekere mate van naïeviteit. Daarmee dreef ze zichzelf maar ook anderen steeds weer in onmogelijke en gevaarlijke situaties.
De schrijfstijl van Unger is zeer vlot en door het schakelen van flashbacks naar flashforwards naar huidige tijd houdt ze de lezer alert en op het puntje van de stoel. Dit boek is het vervolg op Mooie leugens en het enige jammere is dat het teveel op het eerste boek voortborduurt. Daardoor moet ze teveel van wat hierin is gebeurd kort herhalen om het huidige verhaal leesbaar te houden, maar is het haast niet meer de moeite om Mooie leugens zelf te gaan lezen als je dat boek nog niet kent.