Hoe klein grote verschillen kunnen zijn

Anna López-Dekker is in het dagelijks leven docent Spaans aan de middelbare school. Zoals haar naam doet vermoeden is López-Dekker van gedeeltelijk Spaanstalige afkomst. Ze groeide op als kind van een Nederlandse moeder en een Cubaanse vader in het Spaanse Barcelona. In 2016 verscheen haar eerste boek in Spanje. In 2019 debuteerde ze in Nederland met Lathrain – De Band.

Elfen ontvoeren mensen voor een zogenaamde heropvoeding. Ze leren mensen met respect om te gaan met de wereld en geven ze bepaalde talenten mee terug. Tijdens deze heropvoeding worden de mensen als slaaf gebruikt. Deze mensen herinneren zich niks van hun tijd bij de elfen. Helaas is de heropvoeding hierdoor geen succes maar dat dringt niet helemaal door tot de elfen met als gevolg dat ze deze gewoonte niet veranderen.

Qelarha, een mensenmeisje met goudblond haar en groene ogen, is bij haar tante Roshya in de leer om heler te worden. Haar tante Roshya is een Elvelaar: een mens die door de elfen is onvoerd. Roshya waarschuwt Qelarha dat ze nooit een elf in de ogen moet kijken omdat er dan een onzichtbare band, de Lathrain, tot stand kan komen. De elf Dalhnor heeft zijn zinnen op Qelarha gezet maar Qelarha geeft zich niet zomaar gewonnen.

Het ontwikkelen van personages is iets waar Lopez-Dekker in uit blijkt te blinken. In Lathrain maken we kennis met Qelarha die al vanaf jongs af aan opgroeit met een voorliefde voor de wereld om haar heen. Niet alleen de natuur maar ook de mens heeft zij hoog staan en ze leert dan ook voor heler. Qelarha is opgevoed om een hekel te hebben aan de elfen. Des te groter is haar verzet wanneer ze bij de elfen terecht komt. Dalhnor is een elf die anders tegen mensen aankijkt dan de rest van zijn volk. In het begin valt hij terug in een gewoonte maar door het boek heen merk je een enorme ontwikkeling vanuit Dalhnor tegenover het houden en heropvoeden van mensen. Bij Qelarha merk je een houdingsontwikkeling tegenover een aantal elfen.

De schrijfstijl van López-Dekker is prettig al is hij soms wat traag. Met korte zinnen en weinig poespas trekt ze je mee het verhaal in. Ze schrijft afwisselend vanuit het perspectief van Qelarha en Dalhnor en wisselt daarbij gemakkelijk tussen hun stijl van denken en doen. Het kost haar weinig moeite om je mee te laten voelen met de personages.

Lathrain is merkbaar een eerste deel in een tweeluik. López-Dekker werkt toe naar een tweede boek waarin een hoop dingen duidelijk gaan worden waar in Lathrain de eerste zaden voor geplant zijn.