Dystopie to the max

Na het boek van voorheen en de wereld achter het water is dit het derde boek in de wereld van Leia en Walt. Dit boek speelt zich vijf jaar na het einde van het tweede boek af. Leia en Walt wonen inmiddels op een nieuw eiland nadat de troepen van Dartmoor Tresco binnen dreigden te vallen.

Het boek begint in Dartmoor-stad waar Sarah getekent is voor het leven. Doordat haar vader volgens de President een geweldsdelinquent was draagt Sarah een rode stempel in haar paspoort mee. Ze is een risico voor de samenleving en wordt in het psychiatrisch ziekenhuis continu gedrogeerd. In het ziekenhuis komt ze, geprikkeld door haar nieuwsgierigheid, in de gevangenenvleugel terecht. Hier ontmoet ze een van de jongens die van oorsprong van Tresco komt. Dit is het begin van een reis op zoek naar de waarheid en een wereld waarin het niet erg is om anders te zijn.

De magie van de dystopische wereld die Minkman in de eerste twee boeken schepte komt ook in Het land voorbij het hek alweer direct tot leven. De dystopische elementen in het verhaal, een oude auto met zonnepanelen bijvoorbeeld, en speciale stralingswerelde pakken, zijn dusdanig omschreven dat er een projectie van op je netvlies zo gevormd is.

De personages zijn ook in dit boek erg menselijk. Sarah worstelt met haar gevoel, ze is anders dan de perfecte maatschappij waarin ze woont. Wat ze voelt en hoe ze zich gedraagt is anders dan het gewenste plaatje. Dit maakt haar een prettig te lezen personage, je kan heel goed meevoelen met haar innerlijke strijd. Ook Kian zijn verdriet is heel goed te voelen, hij wil heel graag weten wat er met zijn oom, Tony, gebeurd is en twijfelt aan het verhaal wat hem voorgehouden wordt. Ook hun innerlijke strijd als ze samen de toekomst tegemoet gaan en hun gevoelens jegens elkaar zijn heel prettig verwoord.

De schrijfstijl van Jen Minkman is, zoals we inmiddels gewend zijn, prettig. Met korte zinnen en een beeldende taal met weinig moeilijke woorden weet ze jong en oud aan haar boeken gekluisterd te houden. De wisseling in personageperspectief komt ook in Het land voorbij het hek weer goed tot zijn recht en wisselt op de juiste momenten af.

Het land voorbij het hek vormt een mooi slot aan de trilogie en is ook zeker de moeite waard om te lezen. Toch zou ik het helemaal niet erg vinden om nog een keer de toekomst te mogen lezen. Hoe zou het zijn over tien jaar?