Lezersrecensie
Eerst saai, aan het einde een hartverscheurende (maar veel goedmakende) verrassing. Pas op voor veeeeel spoilers!
27 februari 2016
Hierbij waarschuw ik de mensen die nog niet in deze trilogie begonnen zijn. Deze recensie staat vol met spoilers, maar ik kan deze recensie niet goed schrijven zonder deze spoilers te noemen. Er staan niet alleen spoilers in die je voor het gemak even vergeet, maar ook een aantal spoilers die de hele trilogie kunnen verpesten. Dus, lees deze recensie alleen als je de hele trilogie, ook dit deel, tot en met de laatste letter, hebt gelezen!
Ik kwam meteen goed in het verhaal. De cliffhanger van deel 2 werd een beetje naar achteren gedrukt (we waren alweer een paar dagen verder, Evelyn had alles onder controle), maar ik las gretig verder. Toen Tris en Tobias allerlei ontdekkingen deden, was ik net zo verontwaardigd als zij. Hoe kán dat nou?! Ze waren gewoon een experiment? Ik had dus gelijk wat de stad betreft, het was inderdaad Chicago. Ik werd helemaal meegesleurd in het verhaal, totdat ik ongeveer op de helft mijn aandacht helemaal verloor.
De personages deden maar wat: Tris was alleen maar bezig met haar moeder en sloot na een tijdje zelfs vrede met het idee dat ze haar hele leven voor de gek was gehouden. Tobias was alleen maar bezig met het feit dat hij genetisch beschadigd was, en hij had alleen maar medelijden met zichzelf. Hij was ongeveer de enige die in opstand wilde komen, samen met de andere GB’s, maar het duurde allemaal zo lang! Christina, Peter en Caleb werden steeds onbelangrijker in het verhaal, en die vonden het helemaal niet erg dat ze GB waren, net zoals Tris het ook onzin vindt dat daar een probleem van wordt gemaakt. Maar ze doen er niks mee. De hele tijd zeggen ze dat het hen niet uitmaakt of er mensen Afwijkend zijn of niet, en dat die David moet stoppen met daar een probleem van te maken, maar ze gaan gewoon door met niks doen!
En dan krijgen Tris en Tobias weer eens ruzie (het zal toch eens niet zo zijn). Maar, er komt wel weer wat actie. Wat actie die mijn hart breekt, want ik vond Uriah fantastisch. In deel 1 sterven er mensen, maar dat deed niet echt zeer. In deel 2 sterven er mensen, en dat deed gewoon pijn, maar Uriah, die al zoveel heeft meegemaakt, mag niet dood!
Maar goed, in de tweede helft was mijn aandacht weer bij het boek, dus ik was helemaal happy! Alles leek zo simpel, en Tris en Tobias hadden ook een mooi beeld voor zich, dat alles goed zou komen. Totdat “het” gebeurde.
Oké, hier komt de major-spoiler… Hoe kan Tris doodgaan?! Naarmate ik dichterbij het einde kwam, dacht ik: “Dit gaat te gemakkelijk. Ze overleeft het doodsserum, maar…” En toen die stem van David. Die had ik ergens wel zien aankomen, maar ik had het diep weggestopt, ergens waar ik het nooit meer kon denken. Maar het gebeurt toch, Tris gaat dood. Niet te geloven. Wat een lef moet je dan hebben als schrijfster! Is er niet ergens een ongeschreven regel dat je de hoofdpersonages áltijd moet laten leven? Altijd? Kijk, dat Uriah, Marlene, Lynn, Tris’ ouders, Tori en Will dood gingen, kan ik me nog iets bij voorstellen. Het verhaal moet geloofwaardig blijven, en in de wereld van Divergent gaan er mensen dood. Punt. Maar Tris?! Oké, ik kan er niet omheen: Ik ben onder de indruk, Veronica Roth. Hoewel dit pijn deed, veeeeeel meer pijn dan al het andere in het boek, ben ik diep onder de indruk. Zó diep, dat je het toch weer een beetje goedmaakt dat ik het eerste deel van Samensmelting zo saai vond.
Maar dan, toch weer een minpuntje… Samensmelting wordt vanuit twee perspectieven verteld, namelijk vanuit dat van Tris en dat van Tobias. Eerst vond ik dat erg leuk, want ik wilde wel weten wat er in het hoofd van Tobias allemaal omging. Maar al snel vond ik het vooral irritant, want ik raakte de hele tijd in de war! Omdat de eerste twee delen gewoon vanuit Tris worden geschreven, dacht ik nu ook de hele tijd dat ik vanuit Tris las, maar dan kwam ik er een paar bladzijdes later achter dat ik me even in Tobias moest verplaatsen! Want ja, Tris heeft geen vriendinnetje, haha! Ik weet zelf niet zo goed hoe je als auteur een goed onderscheid moet maken tussen twee personages. Patrick Ness schrijft in Lawaai dat Nooit Stopt vanuit drie perspectieven, maar daar had ik dit probleem niet. Hij gebruikte voor ieder personage een ander lettertype, dat wel, maar er was nog iets. De schrijfstijl was anders. De personages dachten en praatten op een andere manier. En dat hadden Tris en Tobias niet. Ze dachten en praatten hetzelfde, waardoor ik vaak het verschil pas te laat merkte. En dat is toch iets waar je rekening mee moet houden als je vanuit twee perspectieven wilt schrijven.
Oké. Het is denk ik wel duidelijk dat ik dit boek niet fantastisch vond. Ik kan nog heel lang doorschrijven over dit boek, en dan zullen er nog wat minpunten bijkomen, maar tóch ook nog wel wat pluspunten, hoor! Het tweede deel van het boek was een stuk beter dan het eerste deel (hoe gaat het ooit goed komen met de film, dan?), maar ook het einde heeft mijn mening toch nog wel wat veranderd. Het einde brak mijn hart, maar maakte een hoop goed. Dát was de actie, de rauwheid, waardoor ik deel 1 zo goed vond. Ik ben blij dat dat er uiteindelijk nog een beetje in terugkwam.
Lees meer van mijn recensies op https://rabbitbookz.wordpress.com/
Ik kwam meteen goed in het verhaal. De cliffhanger van deel 2 werd een beetje naar achteren gedrukt (we waren alweer een paar dagen verder, Evelyn had alles onder controle), maar ik las gretig verder. Toen Tris en Tobias allerlei ontdekkingen deden, was ik net zo verontwaardigd als zij. Hoe kán dat nou?! Ze waren gewoon een experiment? Ik had dus gelijk wat de stad betreft, het was inderdaad Chicago. Ik werd helemaal meegesleurd in het verhaal, totdat ik ongeveer op de helft mijn aandacht helemaal verloor.
De personages deden maar wat: Tris was alleen maar bezig met haar moeder en sloot na een tijdje zelfs vrede met het idee dat ze haar hele leven voor de gek was gehouden. Tobias was alleen maar bezig met het feit dat hij genetisch beschadigd was, en hij had alleen maar medelijden met zichzelf. Hij was ongeveer de enige die in opstand wilde komen, samen met de andere GB’s, maar het duurde allemaal zo lang! Christina, Peter en Caleb werden steeds onbelangrijker in het verhaal, en die vonden het helemaal niet erg dat ze GB waren, net zoals Tris het ook onzin vindt dat daar een probleem van wordt gemaakt. Maar ze doen er niks mee. De hele tijd zeggen ze dat het hen niet uitmaakt of er mensen Afwijkend zijn of niet, en dat die David moet stoppen met daar een probleem van te maken, maar ze gaan gewoon door met niks doen!
En dan krijgen Tris en Tobias weer eens ruzie (het zal toch eens niet zo zijn). Maar, er komt wel weer wat actie. Wat actie die mijn hart breekt, want ik vond Uriah fantastisch. In deel 1 sterven er mensen, maar dat deed niet echt zeer. In deel 2 sterven er mensen, en dat deed gewoon pijn, maar Uriah, die al zoveel heeft meegemaakt, mag niet dood!
Maar goed, in de tweede helft was mijn aandacht weer bij het boek, dus ik was helemaal happy! Alles leek zo simpel, en Tris en Tobias hadden ook een mooi beeld voor zich, dat alles goed zou komen. Totdat “het” gebeurde.
Oké, hier komt de major-spoiler… Hoe kan Tris doodgaan?! Naarmate ik dichterbij het einde kwam, dacht ik: “Dit gaat te gemakkelijk. Ze overleeft het doodsserum, maar…” En toen die stem van David. Die had ik ergens wel zien aankomen, maar ik had het diep weggestopt, ergens waar ik het nooit meer kon denken. Maar het gebeurt toch, Tris gaat dood. Niet te geloven. Wat een lef moet je dan hebben als schrijfster! Is er niet ergens een ongeschreven regel dat je de hoofdpersonages áltijd moet laten leven? Altijd? Kijk, dat Uriah, Marlene, Lynn, Tris’ ouders, Tori en Will dood gingen, kan ik me nog iets bij voorstellen. Het verhaal moet geloofwaardig blijven, en in de wereld van Divergent gaan er mensen dood. Punt. Maar Tris?! Oké, ik kan er niet omheen: Ik ben onder de indruk, Veronica Roth. Hoewel dit pijn deed, veeeeeel meer pijn dan al het andere in het boek, ben ik diep onder de indruk. Zó diep, dat je het toch weer een beetje goedmaakt dat ik het eerste deel van Samensmelting zo saai vond.
Maar dan, toch weer een minpuntje… Samensmelting wordt vanuit twee perspectieven verteld, namelijk vanuit dat van Tris en dat van Tobias. Eerst vond ik dat erg leuk, want ik wilde wel weten wat er in het hoofd van Tobias allemaal omging. Maar al snel vond ik het vooral irritant, want ik raakte de hele tijd in de war! Omdat de eerste twee delen gewoon vanuit Tris worden geschreven, dacht ik nu ook de hele tijd dat ik vanuit Tris las, maar dan kwam ik er een paar bladzijdes later achter dat ik me even in Tobias moest verplaatsen! Want ja, Tris heeft geen vriendinnetje, haha! Ik weet zelf niet zo goed hoe je als auteur een goed onderscheid moet maken tussen twee personages. Patrick Ness schrijft in Lawaai dat Nooit Stopt vanuit drie perspectieven, maar daar had ik dit probleem niet. Hij gebruikte voor ieder personage een ander lettertype, dat wel, maar er was nog iets. De schrijfstijl was anders. De personages dachten en praatten op een andere manier. En dat hadden Tris en Tobias niet. Ze dachten en praatten hetzelfde, waardoor ik vaak het verschil pas te laat merkte. En dat is toch iets waar je rekening mee moet houden als je vanuit twee perspectieven wilt schrijven.
Oké. Het is denk ik wel duidelijk dat ik dit boek niet fantastisch vond. Ik kan nog heel lang doorschrijven over dit boek, en dan zullen er nog wat minpunten bijkomen, maar tóch ook nog wel wat pluspunten, hoor! Het tweede deel van het boek was een stuk beter dan het eerste deel (hoe gaat het ooit goed komen met de film, dan?), maar ook het einde heeft mijn mening toch nog wel wat veranderd. Het einde brak mijn hart, maar maakte een hoop goed. Dát was de actie, de rauwheid, waardoor ik deel 1 zo goed vond. Ik ben blij dat dat er uiteindelijk nog een beetje in terugkwam.
Lees meer van mijn recensies op https://rabbitbookz.wordpress.com/
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
