Een gedicht vol spanning!

In het begin lijkt het verhaal een beetje vaag. Je krijgt weinig informatie, zelfs niet genoeg om wat te raden over wat er allemaal gebeurd is. Heel lang krijg je ook weinig te horen over wat Judith allemaal meegemaakt heeft. Af en toe komt er een flashback voorbij en vang je een glimp op van alle gruwelijkheden die haar zijn overkomen, maar uiteindelijk begon ik me redelijk te ergeren aan de sloomheid waarin dingen verteld werden.

Waar het verhaal me eerst een beetje suf leek, bleek het uiteindelijk heel erg spannend te zijn. Ja, heel vaak lijkt het gewoon voort te kabbelen, maar als ik me dan bedacht wat Judith allemaal kon hebben meegemaakt, kreeg ik weer kippenvel. Langzaam wordt het steeds spannender, al werd het soms iets té langdradig. Maar tijdens die laatste 60 bladzijden moeten mijn ogen echt over het papier gevlogen zijn, want ik had ze zo uit. Aan het eind lijkt alles mooi bij elkaar te komen en het wordt mooi afgerond. De laatste drie bladzijden waren het “nu”. Ik kreeg nadat ik het boek had dichtgeslagen echt een vredig gevoel. Eind goed, al goed. Soms vind ik dat bij een boek heel ongeloofwaardig, maar ik vind echt dat Judith het verdiend heeft, na alles wat haar is overkomen.
Heel mooi vond ik ook hoe Judith langzaam mensen leerde kennen in het dorp die haar hielpen en die haar vrienden werden. Helaas kreeg ze ook vijanden…

De indeling van Wat Ik Weet is erg speciaal. Het boek is opgedeeld in een “ervoor”, slechts één bladzijde lang, een “erna”, het langste deel en opgedeeld in vier boeken en een “nu”. Het “nu” is drie bladzijden lang. Het hele verhaal is opgedeeld in kleine stukjes. Ze worden aangeduid met de Romeinse cijfers. Sommige hoofdstukjes zijn drie zinnen lang, maar andere nemen wel drie bladzijden in beslag. Soms zit er veel tijd tussen de hoofdstukjes, maar andere keren zit er als het ware maar twee seconden tussen in het verhaal. Heel verschillend dus, eigenlijk lijkt er bijna geen logica in die verdeling te zitten. Het zat mij echter niet in de weg, want deze warrig lijkende indeling zorgde bij mij juist voor orde.

Daarnaast was de schrijfstijl ook erg kenmerkend. Het verhaal gaat over Judith, en zij is dan ook de ik-persoon. Ze heeft het alleen de hele tijd over een “jij”, al vanaf het eerste deel. (het “ervoor”) Eerst lijk dat misschien een beetje verwarrend, maar mij was al snel duidelijk over wie Judith het de hele tijd had, diegene speelt namelijk een grote rol in haar leven. Ook vond ik de manier van schrijven heel mooi. Door de korte hoofdstukjes kreeg ik een beetje het gevoel dat ik allemaal gedichtjes aan het lezen was. Hopelijk schrik ik mensen nu niet te veel af! Want hoewel ik het verhaal met een gedicht vergelijk, las het heerlijk door! Iets anders aparts, is dat Judith het grootste deel van het boek niet praat, omdat haar tong is afgesneden! Daardoor krijg je een heel andere manier van ontdekken. Judith laat haar gedachten de vrije loop, ze hoeft niet te zeggen wat ze denkt, omdat ze alleen maar denkt. Als je begrijpt wat ik bedoel.

Wat Ik Weet is een heel speciaal boek. Het poëtisch en spannend, al werd het soms wat langdradig. Ik kreeg kippenvel van alle avonturen die Judith heeft beleefd, maar werd helemaal warm van binnen door het mooie einde.