Het meeste weet je natuurlijk niet. Dat weet je.

De hoofdpersoon van Niet dat het iets uitmaakt hobbelt liever een beetje mee in het leven dan dat hij daar zelf richting aan geeft. Hij heeft het bijzonder goed met zichzelf getroffen en alles komt hem aanwaaien. Zoals zijn baan als redacteur bij een uitgeverij, waar hij al snel als groot talent wordt gezien en ook het gaan samenwonen met zijn intelligente en mooie vriendin is geen weloverwogen keuze geweest. Hij heeft geen hoge pet op van zijn medemens. Alleen voor zijn beste vriend Francis, een schrijver die nog geen letter op papier heeft gezet, heeft hij bewondering. Door zijn passieve en gelaten levenshouding komt hij in een netelige situatie terecht en beseft hij dat je het lot weliswaar niet kunt ontlopen, maar dat het wel aan jezelf is om er het beste van te maken en beslist hij eindelijk zelf het heft over zijn leven in handen te nemen.

Niet dat het iets uitmaakt is de debuutroman van Bert Moerman (1987). Hij heeft een vlotte, vaak geestige schrijfstijl en het boek zit vol met originele oneliners. Het boek is geschreven in de jij-vorm, waardoor je je af gaat vragen wie de verteller is. Door een draai in het boek lijkt het perspectief te verschuiven en daarmee ook het beeld dat je van de personages hebt gekregen. Heeft de schrijver de lezer op het verkeerde been gezet? Of toch niet?