Ontroerend debuut

Na een pechjaar is een twaalfjarige jongen het allemaal zo zat, dat hij besluit van huis weg te gaan. Hij trekt de deur achter zich dicht en begint te lopen, niet ergens naartoe maar gewoon helemaal nergens heen. De jongen vertelt over wat hij onderweg meemaakt en blikt daarbij steeds terug op wat er het afgelopen jaar allemaal is gebeurd. Over zijn ouders die of knetterende ruzie hebben of helemaal niets tegen elkaar zeggen en hem vergeten lijken te zijn, de verhuizing naar het nieuwe huis, zijn nieuwe school waar ze hem uitlachen om zijn naam die hij zelf ook afschuwelijk vindt, zijn vriend James die hem ook al niet meer ziet staan, de fijne band die hij had met zijn onlangs overleden opa en over de verschrikkelijke vakantie op Kreta.

Op overtuigende en ontroerende wijze word je meegenomen in de belevenissen, gevoelens en gedachtewereld van een eenzame jongen. Het boek staat vol met originele en mooie zinnen zoals “Dat verdriet een mep is, dat is erg, maar nog erger is dat je niet terug kunt meppen.” en de observaties over het steeds slechter wordende huwelijk van de ouders van de twaalfjarige zijn erg scherp. Deze roman boeit van begin tot eind, je wordt niet alleen steeds nieuwsgieriger naar de naam van het hoofdpersonage en naar wat er is gebeurd op Kreta, maar ook naar hoe deze wegloopactie zal eindigen.

Dit prettig leesbare, ontroerende en mooie debuut van Gerrit Janssens (1975) vind ik ruim 4 sterren waard en ik hoop dat er in de toekomst meer romans van hem zullen volgen.