Een onderhoudend intermezzo

Na de ingrijpende gebeurtenissen van vorig schooljaar probeert de jonge magiër Call zich niet al te veel zorgen te maken over de toekomst en oprecht te genieten van een welverdiende zomervakantie. Niet eenvoudig, zeker niet nu hij weet dat hij de ziel van de gevreesde Vijand des Doods in zich draagt en een geslepen moordenaar het op zijn leven heeft gemunt.  

Het Magisterium blijkt niet langer een veilige plek als een van haar studenten in verdachte omstandigheden overlijdt, slechts een paar uur nadat Call op het nippertje aan een moordpoging ontsnapt. Call en zijn beste vrienden Aaron en Tamara bundelen hun krachten en gaan samen op zoek naar de dader. Algauw blijkt dat die zich mogelijk in hun kennissenkring bevindt waardoor ieders vertrouwen zwaar op de proef wordt gesteld.  

De bronzen sleutel is het derde deel in de fantasiereeks ‘Magisterium’ van Holly Black en Cassandra Clare en bereikt dankzij Uitgeverij Moon en vertaalster Merel Leene de Nederlandstalige lezer. Dit nieuwe avontuur biedt voldoende stof om de vertrouwde magie van de vorige delen weer op te wekken zonder in herhaling te vallen. Dit komt in eerste plaats door de detectiveachtige opbouw die de lezer van in het begin weet mee te slepen, ook al is de uitwerking vrij braaf en blijft het actiegehalte tot een minimum beperkt.   

Grote sterkte van De bronzen sleutel is net zoals bij de voorgaande delen de personages. Call, Aaron en Tamara zijn charmante persoonlijkheden die steevast sympathie opwekken ondanks hun overwegend vlakke uitwerking. Er zijn heel wat twists en het auteursduo gunt de lezer weinig rust, al nemen ze de tijd voor achtergrondinformatie en hollen ze zichzelf niet voorbij.  

Ook in dit deel is het niet geheel duidelijk welk doelpubliek Black en Clare voor ogen houden. De algemene toon oogt eenvoudig en braaf, maar er gebeuren heel wat gruwelijke dingen die je niet meteen in een kinderboek verwacht. Toch blijft het geheel luchtig dankzij de vrolijke en bij momenten creatieve schrijfstijl.  

‘[…] om het uit te leggen waar iedereen bij was, was als een extra bolletje vernedering boven op zijn toch al overvolle ijscoupe schaamte.’  

Net zoals de voorgaande delen is het eindresultaat meer dan de som van de delen. Er schuilt een zekere magie in dit boek die het leesplezier steevast aanwakkert en telkens opnieuw naar het boek doet grijpen. De bronzen sleutel voelt onvermijdelijk als een intermezzo, maar dan wel eentje om volop van te genieten.