Sfeer & 'chaos'

Zoals elke avond loopt Alain met zijn metaaldetector over het strand van Blankenberge. In de verte ziet hij iets groot en donker liggen. Als hij dichterbij komt blijkt het een aangespoelde potvis te zijn. Alain, die onlangs in een documentaire op tv gezien heeft dat er in de darmen van een potvis amber zit, ziet zijn fortuin gemaakt. Hij belt zijn nonkel Herman, in een vorig leven slager, om hem te helpen het beest open te snijden. Al vrij vlug komen ze tot de ontdekking dat dit toch niet zo simpel is als het lijkt en roepen de hulp in van Betty en Magalie, hun partners. De bende lijkt gevormd en de buit verdeeld, maar dat is buiten Victor gerekend. Victor Borkelmans, een bekend auteur die in het hotel van Betty te gast is om aan zijn nieuwe manuscript te werken, heeft de bende van op afstand gadegeslagen. Hij stelt voor om hen te helpen de buit amber te verkopen voor een deel van winst. Of heeft Victor nog meer in petto met de 'Oenen'?

Een bonte allegaartje passeert de revue in 'Blankenberge Blues' en elk van hen wil zijn graantje meepikken van de grote buit amber. Hoe Victor de 'Oenen', zoals hij ze noemt, bespeelt is schitterend om te zien, lezen in dit geval. Zijn uitgever zit hem op de hielen voor een nieuw boek, maar gezien hij geen inspiratie heeft voor zijn nieuwe misdaadroman is hij naar het rustige Blankenberge afgezakt. Laat daar nu alle 'inspiratie' zomaar voor het oprapen liggen. Bovendien blijkt Victor een meester om alles in 'goede' banen te leiden, zijn banen welteverstaan.

De verhaallijn is sterk, want hoewel 'Blankenberge Blues' meerdere verhaallijnen kent die niets met elkaar lijken te hebben, weten Aspe & Strobbe deze op een voortreffelijke manier samen te brengen. De karakters zijn goed uitgewerkt, zodat je van iedereen een mooi beeld hebt. Het boek is erg beeldend geschreven, maar dat zijn we van zowel Aspe als Strobbe gewend. Je proeft Blankenberge, je ziet de potvis liggen en je ziet Alain en zijn kompanen bezig met snijden, zagen en wroeten.

De schrijfstijl van dit boek is aangenaam en verveelt geen moment. Hier en daar herken je de subtiele humor van Strobbe. Een hele sublieme vind ik zelf het telefoontje naar een advocaat:

'......kwam via de receptioniste op een wachtbandje terecht. Terwijl hij naar 'Help' van The Beatles luisterde........'

En deze bracht zowaar spontaan een lach op mijn gezicht:

'Het was zijn Rob de Nijs-zomer geworden, als was hij dan geen zestien en zij geen achtentwintig'

De sfeer, de chaos en alles wat erbij komt kijken om van de amber af te raken zorgen zeker voor een heerlijk aantal leesuurtjes. 'Blankenberge Blues' is een goed geschreven, vlot te lezen verhaal met een boeiende opbouw naar de plot. Helaas geen spetterende ontknoping die in de lijn der verwachting lag, wat voor mij toch een ontgoocheling was. Daarbovenop laten Aspe & Strobbe je achter met verhaallijnen die mijns inziens niet af zijn, want hoe gaan die nu verder? We hebben er het raden naar of komt er ooit een vervolg op de capriolen van de 'Oenen'? Wie zal het zeggen? 'Blankenberge Blues' krijgt daarom 3 sterren.