Ik mis de gedrevenheid uit Sara & Benissa

Let op; voor wie Sara en Benissa nog wil lezen - deze recensie kan spoilers bevatten ivm deze twee titels!

Alles in deze trilogie draait om de overname van CytoSerum, het farmaceutisch bedrijf waarvan Sara haar vader eigenaar is. Dit bedrijf is met zijn ontwikkeling van een medicijn tegen Alzheimer leider op de markt. De Duke, hertog Gwilhym Hemmingway, zet alles in het werk om dit bedrijf over te nemen om daardoor bij een select gezelschap ‘super rijken’ te horen. Om dit te bereiken zet hij alle middelen in en laat hij zelfs Sara kidnappen door twee Tjetsjenen die haar op een beestachtige manier behandelen.

De plot van Benissa, de spectaculaire bevrijdingsoperatie van Sara, gaat feilloos over in Naomi. Benissa die anoniem betrokken is bij de operatie, vecht op leven en dood, maar komt, net als Sara in het ziekenhuis terecht. Als Sara hoort wie haar redder is en wat haar te wachten staat, bedenkt zij een snood plan om Benissa uit de kluwen van de politie te houden. Zal dit wel goedkomen?

‘Naomi’, deel drie in ‘De Mooie Moorden’ en de lat ligt hoog. Ze lag misschien TE hoog of waren het mijn verwachtingen die TE hoog waren?

Het boek start met een opfrissing van de vorige delen, Sara en Benissa. Op die manier zit je als lezer toch weer snel in het verhaal. Het is ook fijn dat de auteur elke keer zijn nieuw boek begint daar waar het vorige geeindigd was.

Hoewel Sara en Benissa pageturneers waren van jewelste, komt ‘Naomi’ langzaam op gang en blijft naar mijn gevoel, zeker in het begin, te lang aanslepen. Er gebeurt niet veel. Er zit in vergelijking van haar voorgangers weinig actie en spanning in het verhaal. De spanning komt er als Naomi op het toneel verschijnt. Ik kan er de vinger niet opleggen, maar voor mij was het geen ‘echte’ Le Bon. Te veel herhaling, te melig, actie die in vergelijking met zijn vorige boeken niet DE actie is. Het uitdiepen van een verhaallijn die totaal niet relevant is aan het verhaal en de onnodige uitleg over bijvoorbeeld de technische werking van wapens of een uitgebreide beschrijving van een achtervolging inclusief straatnamen. Allemaal zaken die de vaart uit het verhaal halen, waardoor de aandacht verslapt.

Gezien er eerst sprake was van vier boeken, kan ik mij niet aan de indruk ontdoen dat in dit derde deel alles uitgeklaard moest worden. Daardoor komt het allemaal wat geforceerd over en zijn er verhaallijnen die niet verder uitgewerkt zijn of personages waar ik me vragen bij stel. Om maar een voorbeeld te noemen, wat gebeurt er bijvoorbeeld met het plots opgedoken familielid en haar vriendin? Welke rol spelen die eigenlijk in het geheel? Dit is erg onduidelijk en heeft totaal geen meerwaarde of verdere bijdrage aan het verhaal. Wat me ook opviel is dat er redelijk wat verwijzingen waren naar liedjes. Dit is leuk en origineel, maar te veel is te veel, dan wordt het ergerlijk.

Maar het mag gezegd, met ‘Naomi’ heeft Le Bon nogmaals bewezen dat hij zijn huiswerk goed gemaakt heeft. Zijn uiteenzetting over medicatie, medisch materiaal en handelingen, wapens,........ De man weet er wat van. Ook de cover oogt weer mooi en verzorgd en ligt in de lijn van zijn voorgangers, Sara en Benissa. Een mooi trio om in je boekenkast te hebben staan. En zoals we van de auteur gewend zijn schrijft hij vlot, zeer beeldend en dit tot in de details.

Toch heeft Le Bon met ‘Naomi’ zijn verhaal niet afgerond, het is niet af voor mij. Bovendien miste ik de gedrevenheid waarmee hij zijn Sara, Benissa en ook De Bunker schreef.

Daarom 3 sterren voor Naomi.