Behoorlijk thrillerdebuut

Veelzijdig. Dat is wat er over James H. Pence gezegd kan worden. Hij is auteur, kunstenaar, zanger, spreker, krijtartiest en hij geeft karate en ook les in schrijven en kunst. Als auteur schrijft hij zowel fictie als non-fictie. Hij begon in 1988 met schrijven om de dood van zijn dochter te verwerken. Acht jaar later verscheen A road not chosen. In 2003 schreef hij zijn eerste thriller, Blind vertrouwen, dat een jaar later in Nederland uitkwam. Omdat hij een gelovig man is, speelt religie een belangrijke rol in zijn fictie.

Nadat zijn vrouw en twee kinderen dodelijk zijn verongelukt, heeft dominee Thomas Kent zich met zijn herdershond Gumbo afgezonderd van een sociaal leven. Op een decemberdag ontvangt hij een e-mailbericht om een pakketje op het vliegveld op te halen. Hij merkt het aan als spam en verwijdert het. Er zijn echter ook een paar woorden op zijn antwoordapparaat ingesproken: ‘red… mijn… kinderen…’. Thomas legt een link met het e-mailtje, dat hij dan wel serieus neemt. Hij gaat naar het vliegveld, krijgt vanaf dat moment te maken met een nietsontziende religieuze sekte en is zijn leven niet meer zeker.

Het eerste hoofdstuk van Blind vertrouwen belooft veel voor de rest van het verhaal. Het maakt nieuwsgierig, heeft spanning, snelheid en er komt ook al een verrassende plotwending in voor. Kortom, alle ingrediënten zijn aanwezig om dit thrillerdebuut een droomstart voor de auteur te laten zijn. Dat is ten dele gelukt. Na dat overweldigende begin zakt het verhaal wat in, niet erg dat dit gebeurt, want de personages moeten immers worden geïntroduceerd en de lezer heeft natuurlijk ook wel wat meer informatie nodig dan alleen maar een flitsend begin. Dit duurt echter iets te lang, waardoor het tempo, en daardoor ook de spanning, afneemt. Desondanks blijft het verhaal wel boeien, Pence weet prima hoe hij de lezer aan zich moet binden. Een andere voldoende die de auteur scoort, is dat de personages goed uitgewerkt zijn.

Overigens geldt dat voor het hele verhaal. Op een enkele onvolkomenheid na, is het goed opgebouwd en heeft het diepgang. Dat komt waarschijnlijk ook door de spiritualiteit die Pence door het hele verhaal heen heeft verweven. Daaruit is duidelijk op de maken dat hij een religieuze achtergrond heeft. Aanvankelijk lijkt de rol die het geloof heeft wel mee te vallen, maar in de tweede helft van het verhaal neemt die rol zienderogen toe. Soms is het wat te veel van het goede en laat de auteur doorschemeren dat achter alles wat er gebeurt een bedoeling zit. Een bedoeling van God en dat daarop vertrouwd moet worden. Alsof de mens, in dit geval de personages, geen eigen wil hebben en zelf geen beslissing hoeven te nemen. Dat is allemaal wat onwerkelijk, want is de mens niet zelf verantwoordelijk voor zijn eigen beslissingen?

Een ander detail dat niet helemaal met de werkelijkheid overeenkomt, is het gedrag van de twee in het verhaal voorkomende kinderen. Ze zijn tien jaar, maar gedragen zich, zowel in woord als handelwijze, als een volwassene of jongvolwassene. Ze zijn te wijs voor hun leeftijd. In ieder geval hebben ze een sleutelrol in de ontknoping van het verhaal. Dat verhaal, dat afsluit met een ontknoping in een vrij hoog tempo en met meer dan voldoende spanning, toont aan dat een sekte over het algemeen gevaarlijk is, vooral zij die de leiding daarover hebben.

Blind vertrouwen mag dan het thrillerdebuut van James Pence zijn, het is zonder meer een bijzonder leesbaar boek dat boeiend is, bij tijd en wijle tempo en spanning heeft, maar waarin gedurende de plot helaas wel wat te veel nadruk op het religieuze aspect wordt gelegd.