Bovengemiddelde politiethriller

Nicolás Obregón is van Brits-Spaanse afkomst en is, na onder andere gewerkt te hebben als schrijver van reisverhalen, boekhandelaar en redacteur van juridische publicaties fulltime auteur geworden. Zijn debuut, Blue Light Yokohama, dat in april 2017 uitgegeven is, wordt wereldwijd gepubliceerd. Dat het verhaal zich in Japan afspeelt is niet zo vreemd. Obregón noemt Tokyo zijn spirituele moederland. Op dit moment (april 2017) is de auteur bezig met een zeiltocht over een aantal zeeën. Vooral om inspiratie op te doen voor het begin 2018 te verschijnen vervolg op dit debuut.

Inspecteur Iwata woont sinds kort in Tokyo en gaat aan het werk bij Tokyo Division One, de recherche-eenheid van de plaatselijke politie. Samen met zijn partner, assistent-inspecteur Noriko Sakai, wordt hij meteen op een moordzaak gezet. Een gezin is op gruwelijke wijze vermoord en bij de vader is het hart uit zijn lichaam verwijderd. De enige aanwijzing die op de plaats delict is achtergelaten is het symbool van een grote zwarte zon. Tijdens zijn onderzoek ontdekt Iwata dat het niet de eerste zwarte zon-moord, de pers noemt het inmiddels zo, is. Helaas blijkt het ook niet de laatste te zijn. Hoewel Iwata weinig medewerking van zijn leidinggevenden krijgt, zet hij stug door, maar lukt het hem om de moordenaar te vinden en daarmee de zaak op te lossen?

Na een korte en veelbelovende proloog, de lezer kan zichzelf meteen de vraag stellen wat er precies aan de hand is waardoor de geschetste situatie is ontstaan, begint de eerste kennismaking met inspecteur Kosuke Iwata (zijn voornaam wordt in het verhaal niet veel gebruikt). Een eerste indruk die je van deze inspecteur kunt krijgen, is dat hij nogal cliché is: hij is eigenwijs, workaholic en gaat zijn eigen gang. Toch, en dat is het bijzondere aan zijn personage, is hij anders dan de doorsnee politieman in vele andere thrillers. Hij zal zo zijn geworden door zijn levensloop, die niet gemakkelijk geweest is en waar het verhaal geleidelijk steeds meer inzicht in geeft.

Boeiend is de interactie met zijn partner Sakai. De dialogen zijn schitterend, waarbij Sakai soms nogal sarcastisch kan zijn. Iwata heeft zijn, eveneens prachtige antwoord, altijd klaar. Dit is een genot in het toch al in prettige stijl geschreven boek, waarin regelmatig mooi geformuleerde zinnen en vergelijkingen voorkomen. Hoewel het een echt politieverhaal is waarin het er bij vlagen onorthodox aan toegaat, is het daardoor soms toch poëtisch. Obregón heeft daarnaast oog voor detail. Hij is er een meester in om de kleinste zaken, dingen die in feite bij het gewone leven horen en waar je heel gemakkelijk aan voorbij gaat, te beschrijven.

Dat alles tot in de finesses klopt, blijkt ook uit de levendige en realistische beschrijving van Tokyo. De lezer krijgt het gevoel zelf in deze wereldstad te zijn. Dat Obregón veel over reizen geschreven heeft, en daardoor ook over Japan, is in dit boek goed te merken. Interessant, en daardoor wint het verhaal aan kracht, zijn de gebeurtenissen die werkelijk hebben plaatsgevonden. Toch is een van deze voorvallen een valkuil, hoewel ondiep. Want juist op een moment dat het eigenlijk niet zou moeten gebeuren, wordt de door de politie geplande actie gedwarsboomd door een aardbeving. Het kan, maar opvallend en enigszins ongeloofwaardig.

Ondanks dit kleine laatste puntje van kritiek is Blue Light Yokohama absoluut de moeite van het lezen waard. Inspecteur Iwata is een interessant personage die niet zal misstaan in wat mogelijk een serie zal worden. Obregón heeft, en dat is een groot compliment, met dit boek een bovengemiddelde thriller geschreven.