Volledig mislukt verhaal

In zijn vaderland Groot-Brittannië geldt Mick Herron al een aantal jaren als de nieuwe grootheid van de spionageroman. Dit heeft hij vooral te danken aan het succes van de Slough House-serie met onder andere Jackson Lamb. Hij startte de reeks in 2010 met Trage paarden en drie jaar later kwam het tweede deel, Dode leeuwen, uit, een boek dat overigens pas in 2019 in het Nederlands verscheen. Voor het laatste boek won hij in het jaar van uitgifte de Gold Dagger Award. De serie bestaat inmiddels uit acht delen, waaronder twee novellen.

Een in een bus dood gevonden man is voor Jackson Lamb, het hoofd van een aantal min of meer afgeserveerde geheim agenten van MI5, de reden om argwaan te krijgen. Hij is er zeker van dat de man geen natuurlijke dood gestorven is. Wanneer hij ontdekt dat de man met zijn mobiel een codewoord wilde versturen en tevens een oud-collega uit de tijd van de Koude Oorlog blijkt te zijn, is hij er helemaal van overtuigd en lijkt de strijd met de voormalige vijand weer te herleven. Vooral wanneer er een Rus opduikt die op wraak zint voor een actie uit het verleden.

Dode leeuwen is het tweede deel van een serie met Jackson Lamb en zijn collega’s. Dat dit een vervolg is, is niet zo te merken, of het moet al zijn dat paar situaties waarnaar gerefereerd wordt en de gedragingen van de personages, de lezer enigszins voor een raadsel zetten. Op dat enkele moment na kan dit boek dus met het grootste gemak afzonderlijk van het eerste deel worden gelezen. Maar, en dat is een waarschuwing, het is een risico. Want aan dit tweede deel valt geen touw vast te knopen. Het is voor een groot deel verwarrend, te chaotisch en de auteur springt regelmatig van de hak op de tak. Op een bepaald moment is de kern van het verhaal wel duidelijk, maar het wordt veel te omslachtig gebracht en daarbij is het allemaal nogal ongeloofwaardig en onwaarschijnlijk.

Al vanaf het begin heeft de auteur erg veel woorden nodig om de lezer duidelijk te maken waar het exact om gaat. Zinnen zijn veel te lang, wat verteld wordt is spanningsloos en saai en plotwendingen blijven zo goed als achterwege. De door de auteur gebruikte humor, als dat daar al voor moet doorgaan, wordt op den duur erg vervelend en gaat daardoor storen. Het is duidelijk dat de schrijfstijl van Herron niet alledaags is, veel lezers zullen hieraan moeten wennen. Lukt dat niet, dan is het beter om de boeken van deze auteur links te laten liggen. Vooral ook omdat het verhaal maar niet op wil schieten.

De eerste actie doet zich pas voor in de ontknoping en dan wordt het ook heel even wat interessanter. Dat is echter van korte duur en de auteur valt al snel terug in zijn oude patroon. Over de personages komt de lezer in feite niet zo heel erg veel te weten, ze blijven daardoor toch wat oppervlakkig. Misschien dat Lamb de uitzondering is, want van hem wordt iets meer prijsgegeven. In ieder geval genoeg om de lezer de indruk te geven dat het in wezen een boerenpummel is. Dat is in principe niet zo heel erg en maakt een personage vaak wel uniek en interessant. Dat eerste is hij zeker, dat tweede dan weer niet.

Dode leeuwen is zo onwerkelijk dat de lezer het vermoeden kan krijgen dat dit boek een persiflage is op de reguliere spionageroman. Herron heeft het vast niet zo bedoeld. En dan is er in feite maar één conclusie mogelijk. Zijn poging om er een interessant, spannend en boeiend verhaal van te maken is volledig mislukt.