Bij vlagen vervelend

Een zevenjarig jongetje kijkt voortdurend naar zijn moeder. Naar haar schoonheid, haar zwarte haar en haar blauwachtige huid. Hun leven, dat zich afspeelt tijdens de dictatuur van de Argentijnse junta, bestaat vooral uit een aantal vaste gewoonten. Naar de theesalon, een bezoek aan de botanische tuin of het samen bereiden van een maaltijd.

De moeder van het jongetje is een jonge alleenstaande vrouw een heeft haar geheimen. Want regelmatig verlaat ze de woning zonder aan te geven waar ze naartoe gaat of wat ze gaat doen. Ook als ze terug is, spreekt ze er niet over. Het jongetje brengt daarom veel tijd door bij hun buurvrouw, Elvira. Tot het moment dat hij hun overhoop gehaalde woning aantreft.

Een heel mooi meisje begint met de zin 'mijn moeder was een heel mooi meisje'. Uit het woordje 'was' valt al op te maken dat het verhaal zich niet in het heden afspeelt. Dat blijkt aan het einde van het boek ook wel. Want het jongetje van toen is de man van nu. En in zijn herinneringen gaat hij terug naar de jaren zeventig.

Deze herinneringen zijn vooral die aan zijn moeder. Die hij leek te adoreren. Was hij gewoon een moederskindje of leed hij aan een oedipuscomplex? Dat laatste lijkt het meest voor de hand te liggen.

Het boek is niet overal even gemakkelijk leesbaar. Het ene moment is het boeiend, maar een ander moment is het oer- en oersaai. Dat komt het eventuele leesgenot zeker niet ten goede. Ook de als prozaïsch bedoelde zinnen zijn niet overal even begrijpelijk. Er zitten zeker mooie zinnen of beschrijvingen bij, maar veel daarvan is niet direct even duidelijk.

De herinneringen zijn van een man, maar het verhaal wordt in feite verteld door een zevenjarig jongetje. Het taalgebruik is daar niet altijd op afgestemd. Want voor een jongen van die leeftijd is dat regelmatig te complex en te veel vanuit de gedachte van een volwassene.

Aan het eind van het boek kan de lezer het idee krijgen dat de verteller met een onverwerkt trauma te kampen heeft. En dat hij daardoor niet meer weet wat wel of geen herinnering is. Dit trauma kan dan het gevolg zijn van de dictatuur van de junta. Dat wordt niet meer duidelijk en kan de lezer met vraagtekens achterlaten.

Hoewel Een heel mooi meisje in tot het beste Argentijnse boek van 2015 is verkozen, maakt het dat niet waar. Het is bij vlagen een wat vervelend boek om te lezen. En is het jammer dat de betere delen van het boek ondergeschikt zijn geraakt aan de mindere delen.