Een onmogelijke en angstaanjagende keuze

Nadat M.J. Arlidge uitgereisd was, heeft hij Engelse literatuur gestudeerd en vervolgens een studie film- en televisieproductie gevolgd. Het is dus niet vreemd dat hij zijn loopbaan in de televisiewereld begon en heeft hij scenario’s geschreven voor onder andere de serie EastEnders. Hierna volgden diverse andere producties. Pas in 2014 begon hij met het schrijven van boeken en de reden dat hij voor de thriller koos, was omdat hij zelf van dit genre houdt, met in het bijzonder die over seriemoordenaars. Zijn debuut was Iene Miene Mutte met inspecteur Helen Grace als terugkerend seriepersonage.

Een aantal op het oog willekeurige mensen worden per tweetal ontvoerd, opgesloten, uitgehongerd en voor een onmogelijke keuze gesteld: dood de ander of je zult zelf gedood worden. Het onderzoek naar degene die de overlevenden tot deze daad aanzet, wordt geleid door inspecteur Helen Grace. Hoewel er aanvankelijk geen enkel aanknopingspunt is, raakt Helen er steeds meer van overtuigd dat er iets moet zijn dat de slachtoffers met elkaar verbindt.

Wat doe je zelf als je voor de keuze staat om iemand te doden of om zelf gedood te worden? Dat is de vraag die de lezer zich kan stellen na het eerste hoofdstuk. Deze keuze moet door de twee eerste personages in het verhaal gemaakt worden. Niet eenvoudig en dat betekent dus dat er een angstaanjagend dilemma is ontstaan. Door de onmogelijkheid van deze keuze hakt het eerste hoofdstuk er in feite meteen in en ontstaat er al vrij snel een spanningsveld dat gedurende het verhaal alleen maar toeneemt.

De korte hoofdstukken, en natuurlijk ook de schrijfstijl van de auteur, zorgen ervoor dat het verhaal een razend tempo heeft. Samen met de vele plotwendingen en cliffhangers is de spanning in Iene Miene Mutte heel behoorlijk. Hieraan is goed te merken dat Arlidge ervaring heeft met het schrijven van scenario’s. Desondanks, of misschien wel daardoor, heeft het verhaal wel enkele clichés die vaker in thrillers terug te vinden zijn. Dit gaat overigens niet ten koste van de originaliteit daarvan.

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van diverse personages. Omdat het altijd duidelijk is vanuit welk dat is, ontstaat daarover geen enkele verwarring. Deze personages zijn vrij goed uitgewerkt en dat geldt vooral voor dat van Helen Grace. Zij is de belangrijkste en daardoor krijgt haar personage de meeste aandacht en ook een uitgebreidere uitwerking. Toch krijgt de lezer het gevoel lang niet alles over haar te weten te komen. Arlidge houdt dit kennelijk geheim voor de volgende delen, wat op zich zeker geen slechte gedachte is. In die andere boeken kan ze alleen nog maar beter en sterker worden.

Iene Miene Mutte vormt als verhaal een afgerond geheel, maar het eind is overduidelijk een opmaat naar een volgende boek waarin een aantal personages terugkeert. In ieder geval is het een veelbelovend debuut van wat wel eens een succesvolle en sterke serie kan gaan worden.