Deel twee redt het verhaal

De Amerikaan Riley Sager, een pseudoniem voor Todd Rittter, schreef onder zijn eigen naam al een aantal boeken, waaronder Death notice. Hij is twintig jaar journalist, redacteur en grafisch designer geweest en is momenteel fulltime auteur. Zijn debuut, De laatste meisjes, was al meteen een bestseller en is vertaald in vijfentwintig talen. Universal Pictures heeft de rechten voor een film gekocht. Mijn laatste leugen, gebaseerd op de film Picnic at Hanging Rock, is zijn tweede thriller en is in augustus 2018 verschenen. Opmerkelijk is dat hij, ondanks dat hij schrijver is, meer om films geeft dan om boeken.

Vijftien jaar geleden verbleef de dertienjarige Emma Davis in het zomerkamp Camp Nightingale. Ze deelde er een huisje met drie oudere meisjes waarmee ze bevriend raakte, maar van wie ze ook leerde liegen. Op een nacht verdwenen ze en bleef Emma alleen achter. Nu is Emma achtentwintig en kunstenaar. Het kamp wordt nieuw leven ingeblazen en Emma wordt gevraagd om er een schildercursus te geven. Ondanks haar nare herinneringen van destijds stemt ze toe. Vooral om dat verleden achter zich te laten, maar ook om te achterhalen wat er toen gebeurd is. Ze overnacht in hetzelfde huisje, dat opnieuw het decor wordt van een verschrikking.

Waarheid en leugens. Dat is de rode draad in Mijn laatste leugen, zowel vijftien jaar geleden als in het heden. In beide tijdzones nemen de personages het niet zo nauw met de eigenschap eerlijkheid. Dat houdt niet in dat er voortdurend onwaarheden worden verteld, zeker niet, maar wel is het zo dat feiten achtergehouden worden of dat er zonder blikken of blozen gelogen wordt. Hierdoor is het, voor de personages, maar zeker ook voor de lezer, niet altijd even helder wie er écht te vertrouwen is. De meeste aanwezigen op het zomerkamp lijken een verborgen agenda te hebben en in het heden wordt een aantal van hen met wantrouwen bekeken. Soms zorgt dit voor een wat dreigende en beklemmende sfeer die goed op de lezer wordt overgebracht.

Mijn laatste leugen bestaat uit twee delen en aan ieder deel gaat, in cursief, een weergave van een droom of gedachte van de hoofdpersoon vooraf. Dat zet de lezer aanvankelijk op het verkeerde been, maar het hoofdstuk dat erop volgt, maakt dat dit al snel wordt rechtgezet. Toch heeft het verhaal, vooral in het tweede deel en hoofdzakelijk veroorzaakt door de onwaarheden, een paar verrassende ontwikkelingen. Die tweede akte heeft wat meer pit dan de eerste, die niet oninteressant, maar in een over het algemeen redelijk traag tempo verloopt. Desondanks is er vanaf het begin wel degelijk een licht spanningsveld, de lezer heeft regelmatig een aantal vragen die gedurende de plot beantwoord worden. Daardoor blijft het boek zonder meer boeien.

Het bij vlagen mysterieuze verhaal heeft een originele insteek en kent een verrassende ontknoping. Er doen zich echter situaties voor waarbij je je, zonder dat het inbreuk doet aan de plot, wel kunt afvragen of dit niet anders aangepakt had kunnen worden. Ook is het op sommige momenten enigszins voorspelbaar. Want vanaf het begin kan de lezer verwachten dat de geschiedenis zich herhaalt en dat een aantal onschuldige personages onterecht verdacht worden gemaakt. Dit laatste is zelfs ietwat clichématig. Dit neemt echter niet weg dat Mijn laatste leugen een behoorlijke psychologische thriller is, vooral dankzij het tweede deel van het verhaal.