Tot tranen toe geroerd

"Woordfetisjiste, misantrope, borrelbefster. Hoed u: ze neukt terug, maakt kutafdrukken op uw nieuwe bank en schreeuwt haar naam van de daken."

Dit stukje was voor mij reden om me op te geven voor de leesclub van Pussy Album. Dit en de cover. Waar ik toen niet uitgebreid naar heb gekeken. Stella Bergsma kende ik niet, en eigenlijk nog niet. Ik houd wel van mensen die geen blad voor hun mond nemen, en dit stukje deed mij geloven dat Stella zo schrijft.

De eerste zoveel bladzijden vond ik het een verhaal zoals er zoveel zijn. De schrijfwijze vond ik prachtig. Bijna poëzie. En daardoor bleef ik in het begin ook wel lezen. Ondanks dat er geen "spanning" in zat.

Als Eva op een gegeven moment thuis komt te zitten en steeds meer gaat drinken, wordt het lastiger. Ik begin een beetje geïrriteerd/gefrustreerd te raken door Eva. "Pak je leven op meis!" Dacht ik dan.

En dan komt Raven en is er weer even hoop. Hoop die ook snel weer vervliegt, om vervolgens over te gaan in medelijden. Medelijden voor een vrouw die nooit over de breuk met haar ex is gekomen.

Aan jou denken ik pas weer op mijn sterfbed. Eigenlijk typeert dit zinnetje het hele boek.

Aan het eind van het boek was ik letterlijk tot tranen toe geroerd. Zonder teveel te verklappen.

Stella is wat mij betreft echt een schrijfster waar we nog meer van kunnen verwachten. De schrijfstijl van Pussy Album is grof, rauw, poëtisch en soms meeslepend. Stella kan zich blijkbaar ontzettend goed inleven in een alcoholist. Dat, samen met het feit dat ze je meeneemt in een rollercoaster van emoties, maakt dit voor mij gewoon een goed boek!