Jaloers op de moerasdochter!

Helena's moeder is als tiener ontvoerd en in een afgelegen hut diep in het moerasgebied bij Michigan vastgehouden. Geen elektriciteit of stromend water, geen mensen in de buurt. Helena, die twee jaar later geboren werd, hield van het leven daar: jagen, vissen, één zijn met de natuur. Ondanks haar vaders temperament en vaak brute gedrag, hield ze van hem. Tot het moment dat ze ontdekte hoe wreed hij werkelijk was.

Twintig jaar later heeft Helena een stabiel leven opgebouwd. Maar dan ontsnapt haar vader uit de gevangenis. Hij houdt zich waarschijnlijk schuil in het moerasgebied dat hij als geen ander kent. De politie zet een grote klopjacht in, maar Helena weet dat die geen schijn van kans maakt. Zij is de enige die haar vader kan vinden, want zij heeft de geheimen van het moerasgebied juist van hém geleerd.
Het boek aan de buitenkant maakt het al interessant. Een houten huis bij een soort van meer. De kleur groen overheerst. Het ziet er niet echt spannend uit maar toch kan je zonder dat je in het boek leest allerlei scenario's bedenken bij het zien van de voorkant. Leuk detail is dat het boek enig reliëf in de vorm van water. De achterflap bevat de tekst met inhoud van het boek. Toen ik de achterflap las was ik direct nieuwsgierig. Ik had nog nooit van de auteur gehoord maar ik laat me graag verrassen.
Het verhaal gaat over een volwassen vrouw die niet is geboren uit liefde. Vader had moeders ontvoerd en daaruit is Helena ontstaan.
Het verhaal wisselt af in verleden, heden maar ook een sprookje van Hans Christian Andersen.
We worden als lezer naarmate het verhaal vordert steeds meer gewaar over hetgeen heeft plaatsgevonden. Ik kreeg last van een soort jaloezie toen ik las hoe het gezin daar zich had weten te redden in het moeras. Heerlijk in de natuurlijk met alle facetten om te overleven. Survival in het moeras.
Maar natuurlijk heeft dit verhaal ook een duidelijke schaduwzijde. En dat is precies wat het verhaal in zich heeft om een thriller te zijn. Het verhaal blijft onderhoudend ook al vermoed je een zeker plot.
Karen heeft een erg aangename schrijfstijl en weet verbazend veel over de natuur en het overleven erin.
Helena in het verhaal vind ik een stoere vrouw. Ik leef met haar mee. Vader die de slechterik in het boek is, kan toch ook wel op een beetje sympathie van mij rekenen. Ik denk dat de auteur daarom erin is geslaagd om een dijk van een debuut neer te zetten!
Ik kijk uit naar een tweede boek van Karen Dionne!