Liefde, zo erg is dat niet

Kan er nog iets geschreven of gezegd worden over de liefde? Bart Moeyaert bewijst dat het kan. In een verrassende, suggestieve stijl, brengt hij verschillende facetten van liefde onder onze aandacht. Een boek voor adolescenten maar evengoed voor volwassenen.


In de roman worden drie verhalen verteld die je los van elkaar kunt lezen maar het zijn gebeurtenissen in één gezin die chronologisch aan ons verteld worden vanuit de ik-persoon, het zusje van Edi en de achttienjarige Axel. We volgen alles vanuit haar hoofd.

'In de bocht zakt Bordzek als een blok tegen me aan. Zijn hoofd valt naar voren, en ik kan geen kant meer op. Ik kan hem geen stomp geven, want mijn hand zit vast onder zijn bil, en mijn schouder zit klem tussen de bank en zijn bovenarm.'

Deze openingszin intrigeerde mij. Het is geschreven in medias res. We zitten midden in de actie. We zitten in een auto en zijn onderweg. Een auto is al een kleine ruimte en de ik-persoon zit klem en kan geen kant meer op. In eerste instantie letterlijk. Zou het ook figuurlijk zo zijn? Nieuwsgierig las ik verder.

De naam van de ik-persoon komen we niet te weten, hoewel we in het verhaal over haar het meeste te weten komen. Merk de tegenstelling op.

Geleidelijk aan krijgen we inkijk in dit disfuntionele gezin. Het verhaal leest alsof je de lagen van een ui afpelt. Beetje bij beetje krijg je meer mee over wat er gaande is en zo bouwt Bart Moeyaert meesterlijk de spanning op.

We zitten in een auto die aan het rijden is en dan stil staat tussen de korenvelden. Waar het verhaal zich precies afspeelt, komen we niet te weten.

Dit niet gebonden zijn aan een bepaalde fysieke locatie maakt het nog universeler. Het zou over eender welk gezin kunnen gaan in eender welk land of streek. Het is heet, een hete zomerdag. De lucht is bijna kneedbaar, het echte leven zelf blijkt dat heel wat minder te zijn.

Samen met de nieuwe minnaar van hun moeder, Bordzek, zijn ze op weg naar Bonnie, de oudste zus van Edi en Axel, die op zichzelf woont. De autorit lijkt niet zo heel lang te duren maar de auteur vertelt het heel langzaam, heel rustig waardoor het lijkt alsof er veel tijd voorbijgaat.

Onder het autorijden komen de spanningen in dit gezin steeds meer naar boven. Bordzek blijkt een echte stoorzender in het gezin te zijn. Hij zit daar echt in de weg en zijn vieze hond die zijn evenbeeld is, benadrukt dat nog meer.

De thema's in dit verhaal zijn liefde of het gebrek eraan, eenzaamheid, seksueel misbruik, gebrek aan communicatie, het gevoel te hebben vast te zitten.
In het tweede deel wordt er verwachtingsvol uitgekeken naar de komst van Bootsman. De oma, langs moederskant, is gestorven en ze krijgen een kleine erfenis maar ook een man, Bootsman.

De thema's in dit verhaal zijn verwachtingen die worden gesteld en dan de teleurstelling als het anders gaat dan gehoopt. Zus hoopt dat hij knap zal zijn en dat ze eindelijk een vader krijgen die deugt.

In het derde verhaal woont Axel met zijn vriend Mortimer in Charlestown. Wat doen ze daar in Charlestown? Dat is ook de titel van het deel.

Op het einde zegt de ik-persoon:

''Kan het kwaad?' zegt ze.

Nee, denk ik. Heel gelukkig zijn we hier nog niet geworden, maar het kan erger. Bonnie breit een sok. Edie zit op het dak. Bootsman praat tegen niemand. Zijn hond huilt naar de maan.'

Zo erg is dat niet.

Een schitterend boek over eenzaamheid, blijven proberen, het ontbreken van communicatie, naar elkaar luisteren en de vreemde sprongen die de liefde kan maken.

Prachtig geschreven zinnen met mooie beelden in een suggestieve stijl geschreven. Een sublieme psychologische roman.