Aparte roman

Een heel apart boek, kinderlijk geschreven, lijkt een beetje op “De jongen in de gestreepte pyjama” van John Boyne. Het verhaal wordt verteld door de Dood, die het erg druk heeft.

Je volgt het leven van Liesel Meminger, 9 jaar oud in 1939 in Nazi-Duitsland. Ze wordt samen met haar broertje Werner ondergebracht bij een pleeggezin in Molching. Tijdens de treinreis naar dit pleeggezin overlijdt haar broertje en neemt Liesel Het Doodgravershandboek mee, dat per ongeluk op het graf van haar broertje is achtergelaten. Voor haar symboliseert dit boek de laatste dag met haar broertje.

Haar pleegouders zijn de aardige anti-Nazi huisschilder Hans Hubermanns en zijn ontevreden, vaak scheldende, vrouw Rosa. Haar pleegvader leert Liesel lezen als ze ’s nachts wakker wordt van nachtmerries over haar moeder en broertje. Al snel steelt ze boeken bij de boekverbrandingen van de nazi’s en de bibliotheek van de vrouw van de burgemeester.

Er wordt goed beschreven hoe de Joden leden onder het nazi-regiem en hoe de "gewone" Duitse bevolking leed onder de waanzin van Hitler. Ook Liesel werd gedwóngen deel te nemen aan de Hitlerjugend en het leger in te gaan.

Eind 1940 duikt de zoon van een joodse kennis van Hans bij hen onder en er groeit een band tussen Max en Liesel. Na een bombardement in 1943 is Liesel de enige in de straat die nog leeft en gaat ze op zoek naar Max.

Het boek beschrijft een treurig leven, waarin ze iedere keer opnieuw afscheid moet nemen van een geliefd persoon. Maar het leven wordt door haarzelf zo zonnig mogelijk geleefd, omdat haar kinderlijke ziel niet helemaal kan doorzien wat al die oorlogsellende om haar heen veroorzaakt.