Hoe zou het zijn als overledenen weer terugkeren uit de dood? Als ze er opeens weer staan, alsof er niks is gebeurd. Als ze gezond en wel, op hun oorspronkelijke leeftijd, plots weer in het leven verschijnen. Hoe zou jij reageren? Na de schok zal ongetwijfeld een verklaring voor het onverklaarbare worden gezocht, waarna vervolgens blijdschap, liefde en dankbaarheid volgen. De verloren jaren zullen worden ingehaald. Toch?

De Amerikaanse dichter Jason Mott verloor in 2010 zijn moeder. Ook zijn vader leeft niet meer. Een aantal weken na de sterfdag van zijn moeder, droomde hij over haar. Thuiskomend van zijn werk, zat zijn moeder aan de keukentafel op hem te wachten. Het enige wat ze in de droom deden, was praten over wat er in zijn leven was gebeurd na haar dood. Mott vond de droom beangstigend en vroeg zich af wat er zou gebeuren als het gedroomde werkelijkheid zou worden. Als zijn dode moeder – en meer overledenen - in het leven zouden terugkeren. Wat dan? Uit die gedachte is het idee ontstaan voor De Teruggekeerden, zijn debuut in het thrillergenre.

Vol ongeloof is Harold Hargrave als hij op een dag de voordeur opent en daar een jongentje naast een donkere vreemdeling in pak ziet staan. De man in het strak gesneden pak is hem onbekend, maar het jongentje kent hij maar al te goed: het is zijn overleden zoon Jacob, die een halve eeuw geleden verdronk in een rivier. Als de vreemde man, lid van het Internationaal Bureau voor de Teruggekeerden, Harold tot rust heeft weten te manen, legt hij het hen uit. Want ook moeder Lucille is versuft en verbaasd over deze merkwaardige verschijning. Het blijkt dat er overal ter wereld mensen zijn teruggekeerd uit de dood. Zomaar ineens zijn ze er weer. Waar ze vandaan komen, wat ze zijn en hoe dit mogelijk is, weet de man van het Bureau ook niet, maar feit is dat het een wonder mag heten. In eerste instantie wil Harold niks weten van de opmerkelijke terugkeer van zijn zoon. ‘Het kan niet mijn echte zoon zijn, die heb ik namelijk een halve eeuw geleden dood uit de rivier gevist.’ Toch nemen Harold en Lucille Jacob weer in huis en beschermen de jongen met al hun liefde.
Elders in de wereld duiken er steeds meer Teruggekeerden op. De nooit overleden bevolking – De Ware Levenden – weten niet wat ze ermee aan moeten; de Teruggekeerden nemen immers hun leefgebieden in. Er worden kampen opgezet waarin de Teruggekeerden worden opgesloten. En langzaamaan groeit de haat jegens de mysterieuze verschijningen. Er ontstaat een grimmige sfeer en in de chaos gebeuren er een aantal mensonterende dingen. Met dramatische gevolgen..

De Teruggekeerden krijgt het predicaat thriller, maar dat is het zeker niet. Daarvoor is het verhaaltempo te traag, de wendingen te voorspelbaar en de spanning te weinig aanwezig. Het is een verhaal dat je enkele dagen kunt laten liggen, om er later weer gemakkelijk in te kunnen beginnen. Er gebeurt te weinig om je aan het verhaal vast te kunnen klampen. De behoefte om te weten hoe het afloopt, is de enige reden dat je door blijft lezen. Ook mag gezegd worden dat Mott een mooie, poëtische schrijfstijl heeft, welke prettig wegleest.

De betekenis die je tussen de regels door kunt vaststellen, is prachtig. De angst voor het onbekende, vergeving en verzoening voor overleden dierbaren, en een mogelijkheid om gemiste kansen te vervullen, hebben een ontroerende impact en bieden genoeg stof om over na te denken. Voortdurend zal de lezer voor zichzelf een spiegel houden en zich afvragen wat hij/zij in een soortgelijke situatie zal doen. Dat is ook de vraag die Jason Mott met dit boek heeft willen beantwoorden: zou jij de kans grijpen om te herinneren wat liefde is als een overleden dierbare terug zou keren uit de dood? Of zijn de herinneringen over die dierbare(n) genoeg om te begrijpen wat liefde is?

Het moraal van het verhaal is geweldig, de achterliggende gedachtes zijn aangrijpend en de stijl van schrijven is beeldend, maar verder brengt De Teruggekeerden onvoldoende om me echt te boeien. De betekenis is mooier dan het verhaal..