Lichtpoëtische korte films

“Ze keek naar haar handen, ze drukte haar handpalmen tegen elkaar aan en weer van elkaar af, tegen elkaar aan en weer van elkaar af.”

Maartje Wortel weet met haar debuutbundel in meerdere verhalen situaties zodanig beeldend neer te zetten dat ik soms het idee had naar een korte film te kijken. Verhalen als Bezoek (een goed gekozen binnenkomer), Scrabble (waarin een oude man zijn huis opknapt om indruk te maken op een vriendin) en het vervreemdende Jij bent het lenen zich overigens prima als script voor een korte film.

Helaas zijn niet alle zeventien verhalen even sterk. 45 km en het titelverhaal Dit is jouw huis vind ik te afstandelijk beschreven, waardoor de personages te weinig tot leven komen om te beklijven. Het verhaal Barbaar lijkt onaf of in elk geval niet volledig uitgewerkt. Net als Verkocht heeft het te weinig body. Verder is het verhaal Boodschappen doen als afsluiter net iets te gewoontjes. Opvallend vond ik nog dat een aantal personages zich ongemakkelijk voelen, zoals in Bezoek of in Nieuwe regen. De verhalen bezitten een dusdanige kwaliteit dat het mij overbodig lijkt te benoemen of iemand zich wel of niet gemakkelijk voelt.

Het is vooral de droge en observerende schrijfstijl waarmee Maartje Wortel de aandacht overwegend weet vast te houden. Mooi ook is het af en toe lichtpoëtische in haar werk zoals in Het kind: “het weer hing tussen twee seizoenen in” of in Love is a horse with one leg, waarin ze reigers beschrijft die eruit zien als oude punkers.

Hier en daar meende ik invloeden te ontwaren zoals het Carver-achtige Nieuwe Regen, maar Maartje Wortel weet met haar debuutbundel zeker een eigen geluid neer te zetten. Uitschieters zijn daarbij wat mij betreft het al genoemde Jij bent het en het verhaal Het kind, welke ik graag verfilmd zou zien.