Recensie Het dak van de hemel

Het Amerikaanse echtpaar Port en Kit Moresby, een soort professionele reizigers reist begin jaren vijftig samen met vriend Tunner door de Sahara in Marokko. Het huwelijk en ook de verdere onderlinge verhoudingen zijn nogal gecompliceerd en dit maakt de reis er niet eenvoudiger op.
Aanvankelijk is er hoop dat de reis Port en Kit dichter bij elkaar zal brengen en uit de volgende passage blijkt dat er zeker goede momenten zijn maar tegelijkertijd voel je de onmogelijkheid ervan.

“Plaatsen als deze, momenten als deze waren hem dierbaar boven alles in het leven; dat wist ze en ze wist ook dat het hem het liefst was wanneer zij ze samen met hem kon bleven. En hoewel hij besefte dat juist de stiltes en de leegte hem tot in zijn ziel raakten, haar beangstigden, kon hij het toch niet verdragen daaraan herinnerd te worden. Het was alsof hij altijd bleef hopen dat ook zij, net als hij, geraakt zou worden door de eenzaamheid en de nabijheid van oneindige dingen. ‘Het is je enige hoop’, zei hij vaak, maar ze wist nooit zeker wat hij bedoelde.”

Het voortdurend verder reizen, het vele drinken, het geruzie brengen Port en Kit in gevaarlijke situaties en brengen hen tot geestelijke en lichamelijke instorting. Door gevoerde gesprekken, door de beschrijvingen van landschappen, drukkende hitte en bijvoorbeeld een orkest van trommels voel je het onheil alsmaar dichterbij komen. Een klein voorbeeldje: Port en Kit praten over hun verwachtingen van het leven en Port zegt:
“Het is meer zoiets als een sigaret roken. De eerste paar trekjes smaken heerlijk, en je denkt er zelfs niet aan dat hij ooit opraakt. Daarna vind je het vanzelfsprekend. Opeens besef je dat hij bijna opgebrand is. En op dat moment ben je je bewust van de bittere smaak.”

Een heel mooi, maar ook een zwart, beklemmend en deprimerend boek, in mijn ogen vooral over menselijke relaties maar ook over cultuurverschillen en de moeilijkheden en onmogelijkheden die mensen daarbij ondervinden.