Recensie Skippy tussen de sterren

Deze schitterende, dramatische roman greep me pas toen het verhaal al een eindje op streek was. De pubers met hun op hol geslagen hormonen, hun computerspelletjes, pillen, hun plagerijen en gesprekken, boeiden me eerst niet zo. Bij het groepje rond Skippy (Daniel) gaat het over seks, zombies, demons. De ouderejaars Carl en Barry houden zich bezig met pillen, seks en geld verdienen. En de boel oplichten.
Wel leuk zijn de natuurkunde-experimenten van Skippy’s kamergenoot, de briljante Ruprecht. Deze jonge onderzoeker bestudeert vooral de snaartheorie en probeert met zelfgebouwde instrumenten als de Van Dorenoscillator (of zoiets) voorwerpen in een andere dimensie van ons universum te krijgen.
Ook de verveelde en zeurderige leraren van de privéschool zijn niet bijster interessant, en de inkijkjes in de lerarenkamer stemmen je droevig over het docentenbestaan.
Eigenlijk lijkt alles dan als los zand aan elkaar te hangen
Maar dan valt alles op z’n plaats en ik las tamelijk ademloos verder. Het verhaal krijgt meer vaart, geheimen die iedereen blijkt te hebben, worden duidelijk en er gebeurt van alles. Vol eigentijdse thema’s hoewel het belangrijkste thema, eenzaamheid natuurlijk van alle tijden is.

Vriendschap blijkt aan 't slot erg waardevol wat je onder meer ziet bij ’t laatste experiment van Ruprecht: ‘je wist ook dat Skippy, als hij hier nog was, zou willen dat we allemaal nog vrienden waren. En dit was de enige manier om dat voor elkaar te krijgen En hoewel het niet gelukt is, is het op een bepaalde manier wel gelukt, want we deden het met z´n allen. Het is net of Skippy er ook bij is, omdat we allemaal een klein puzzelstukje van hem hebben dat we onthouden, en als je die allemaal in elkaar pas, en het plaatje compleet maakt, dan is het net alsof hij tot leven komt´
Gewèldig en heel mooi ook hoe Lori Ruprecht een gedicht uitlegt van Paul Éluard met de regel: ‘Er is een andere wereld, maar die zit in deze’. Prachtig en het lijkt erop dat ze hem daarmee weer op het goede spoor zet.

Je blijft wel achter met het nare gevoel dat het docententeam en de paters van Seabrook niet bepaald goed bezig geweest zijn. Het gebeuren rond Skippy was niet zo uit de hand gelopen als deze mensen wat alerter en empathischer gereageerd hadden.