Wachten en zoeken

Wat schrijft Joke Hermsen mooi zeg! Al op de eerste pagina beschrijft ze de zonsondergang als ‘een knielende danseres die met een gracieus knikje het applaus in ontvangst neemt’.

In dit vakantiedagboekje onderzoekt ze de begrippen tijd en ziel, brengt ze met elkaar in verband vanuit haar eigen ervaringen. Waarvan ze dus verslag doet in dit dagboek. Geen eenvoudige zaak…. Tot een echte conclusie komt het dan ook niet maar het levert wel wat mooie inzichten en zeker mooie verhalen op.

Zo beschrijft ze het verschil tussen de kloktijd en onze innerlijke tijd. Deze laatste is onmeetbaar en voor iedereen anders. Deze tijd duurt voort en zorgt ervoor dat een mens altijd een wezen in wording blijft. Pas als je je overgeeft aan rust, luieren en mijmeren komt deze innerlijke tijd tot zijn recht. Er komt een beweging naar je binnenkant op gang waardoor creativiteit en inspiratie zijn kans krijgt. De auteur probeert dmv experimenten te onderzoeken of ‘de ziel’ misschien iets te maken heeft met de innerlijke tijd.
‘Alleen na zo’n duik in die onderaardse stroom van de tijd kan ik tot iets als een bezielde ervaring komen en lijk ik met mijn zelf én met de wereld om mij heen samen te vallen.’
Eén van de experimenten verwijst naar de titel. Windstilte van de ziel is volgens Nietzsche: afwachten, nietsdoen en rust nemen. Noodzakelijk om de gedachten te vernieuwen, zo kan een innerlijke dialoog op gang komen.

Hermsen gaat daadwerkelijk een aantal dagen zitten wachten voor een open raam en maakt af en toe wat aantekeningen. De 1e dag schrijft ze “hoe beter ik de ziel probeer te kennen, hoe meer zij de neiging heeft zich terug te trekken. Het is met de ziel bijna als met de (innerlijke) tijd. Als je niet over de ziel nadenkt, weet of voel je dat zij er is, maar zodra je haar in woorden probeert te vangen, vliegt zij verbolgen weg”. Dit wachtexperiment leverde niet zoveel op. Beter gaat het met de exercitie om een aantal dagen een stukje van de pelgrimsroute Santiago de Compostella te lopen. Persoonlijk vind ik het heel herkenbaar als ze concludeert dat ze een tijdje volkomen gedachteloos is geweest. ‘Dat werkt louterend, Ik voel me op dit moment althans een stuk lichter dan vanochtend. Wandelen is een vorm van luchten van de ziel’.