Recensie Zussen

Mooi, subtiel soms poëtisch geschreven verhaal met een touch van magie.
Je blijft wel met allerlei vragen achter na lezing van dit boek. Vraagtekens uiteraard bij Miriams verdwijning maar ook vraagtekens bij het gezin, was het wel zo’n leuk en grappig gezin? Ik kreeg ’n wat onbestemd gevoel bij sommige beschrijvingen en er is een wat beklemmende sfeer.

Je ziet de ontroerende eenzaamheid van Marjorie, een gevoelig meisje. Aanvankelijk voelt ze zich niet zo op haar gemak bij haar tante maar gaandeweg het verhaal ontstaat er een goede, fijne band tussen die twee. Misschien vooral door de mooie verhalen van tante Ilse, de oudere zus van M’s vader. Ze vertelt veel over vroeger en veel daarvan wist Marjorie nog niet.
'Ze vond het geen prettig idee dat tante Ilse er al zo lang was, en dat ze dingen over papa en mama wist die Marjorie niet wist, dat ze samen met hen dingen had meegemaakt waar Marjorie niet bij had mogen zijn'
Tante Ilse bleek vroeger, net als Marjorie nu, een fantasierijk kind, verzon allerlei verhalen. Zoals het mooie verhaal over de koningin van het rijk der stomheid. Maar ook vertelt Ilse over haar eigen leven, haar moeilijkheden, haar verdriet.

Marjorie is verward over haar gevoelens, ze mist haar grote zus waar ze tegenop zag maar soms voelt ze ook een soort opluchting, ze vond haar zus niet altijd even lief. Ze is eerst eigenlijk ook wat jaloers vanwege alle aandacht die er naar Miriam uitgaat.
'Al het domme dat ze had gedaan en al het gemene dat ze had gezegd vervaagde, en al het slimme en grappige dat ze had gezegd werd geaccentueerd en opgepoetst, zodat het nog slimmer en nog grappiger werd'
Heel mooi vond ik bijvoorbeeld als Marjorie bij het woord ‘grote zus’ bedenkt: 'Het was als een paraplu, een blauwe, reusachtige, een waar ze onder kon kruipen om bescherming te krijgen'.
Maar helemaal zo als vroeger wordt het nooit meer, dat begint tot Marjorie door te dringen.

Maar hoe het nu zit met de bron, en met de kat??