Grappig

Dit boek gaat over een leesclub die bestaat uit "middelbare mutsen" wat tevens de categorie is waar schrijvers het van moeten hebben. Want zij hebben geld om boeken te kopen, tijd om ze te lezen en genoeg levenservaring om de boeken te begrijpen. Vinden ze zelf.
De leesclub gaat op literaire reis met schrijver Gideon de Wit, een uitgesproken persoonlijkheid, in zijn "jacht" op de Schotse wateren. Het jacht vergaat, ze spoelen aan op een onbewoond eiland en Gideon overleeft het niet.

Dat is het verhaal, maar het boek gaat over de rechtszaak tegen de dames, tijdens de zitting vertellen ze wat er gebeurd is.
De eerste hoofdstukken vond ik het boek wat langdradig, maar uiteindelijk heb ik me er toch mee vermaakt.

"Wat is plagiaat trouwens welbeschouwd? Dat was een van Gideon de Wits stokpaardjes. Als schrijver was je een kleptomaan en een ekster. Je eigende je van alles toe. Je incorporeert link en rechts informatie. So what als er soms een stuk tekst van een collega tussen zat? Wat goed was, mocht best herhaald worden. Alleen kruideniers zaten vrekkig op hun grutten."


Het verhaal is hilarisch, echt op zijn Dorresteins. Het leest vlot. Maar ook typisch Dorrestein, er zitten allerlei lagen en metaforen in.
De personages zijn allen karikaturen, zowel de leesclub mutsen, als Gideon de Wit, als de rechter.
Er zitten voldoende thema's in om het een goed leesclub boek te laten zijn. Achterin staan ook alvast de leesclub vragen, evenals vragen aan en antwoorden van de schrijver die vast gesteld zijn door leesclub dames tijdens een literaire ontmoeting.

Omdat ik het begin wat langdradig vond geef ik 3 sterren