Een boek om de tijd voor te nemen

“Hij zei dat zijn hart nooit meer was gaan kloppen, het was alleen weer gaan werken en ik begreep pas het verschil toen ik veel ouder was, en leerde dat terugkeren van de dood niet helemaal hetzelfde is als terugkeren naar het leven”.

Marvelous Ways is een 90-jarige oude vrouw die in het leeggelopen St. Ophere woont. Ze wacht, al weet ze niet zo goed waarop. In tussentijd keert Francis Drake een jaar na de oorlog terug naar Engeland, want hij beseft dat hij zich eenzaam voelt in Frankrijk én hij heeft een stervende soldaat beloofd om diens brief naar familie te brengen. Erg veel haast maakt Drake daarbij echter niet en de bezorging wordt nog verder vertraagd als hij gewond bij Marvellous aankomt. Zij verzorgt hem en er ontstaat langzaamaan een vriendschap tussen de twee.

Langzaamaan is trouwens ook een goed woord om te beschrijven hoe de lezer door het boek heengaat. Het laatste jaar van Marvellous Ways is geen boek om even snel te lezen. Soms is het een worsteling om door het verhaal heen te komen. Dat komt onder andere doordat de eerste delen van het boek vooral een introductie van de personages zijn en het pas echt interessant wordt in deel 3, wanneer de verhalen van Marvellous en Drake samenkomen. Dan lijkt het meer één verhaal te worden in plaats van wat losse lijntjes en krijgen de personages ook steeds meer diepgang. Dit geldt overigens niet voor alle personages. In deel 4 wordt Ned geïntroduceerd en dit komt wat gekunsteld over. Ned blijft oppervlakkig en zijn rol in het verhaal is ook onduidelijk. Het lijkt erop alsof Winman de lezer niet te lang een verhaal over slechts twee personages wilde voorschotelen en daardoor maar lukraak een ander personage heeft toegevoegd.

Het boek staat bol met beeldspraak en dit levert prachtige zinnen op. Ook brengt het sfeer in het boek. Soms lijkt het echter alsof de auteur geprobeerd heeft elke zin vol te proppen met beeldspraak en helaas, overdaad schaadt. “De nacht had de levenden verzwolgen als een pestepidemie lang geleden” wordt bijvoorbeeld gebruikt om aan te geven dat het stil op straat is. De beeldspraak is af en toe dus net iets te overdreven en dit leidt af van het verhaal.

Jammer dat het zo moeilijk is om door dit boek heen te komen, want wie doorzet, ontdekt dat het een prachtig verhaal is over het omgaan met de obstakels van het leven. Het is een verhaal met lagen. Wie wat opzoekwerk verricht (namen van personages, betekenis van gebruikte symbolen zoals de zeemeermin) ontdekt dat er veel meer betekenis in het boek zit dan in eerste instantie lijkt. Het is een boek om even goed de tijd voor te nemen, af en toe door te bijten, maar uiteindelijk dan toch ook om te genieten van een prachtig, betekenisvol verhaal over kiezen voor het leven.