Een flat, drie bewoners en een verkeerd bezorgd pakketje

Elisabeth woont twee maanden in de flat en heeft een stukje papier tussen de bel geduwd, zodat ze deze niet meer hoort als iemand probeert aan te bellen. Maar als Elias het verkeerd bezorgde pakketje bij haar probeert af te leveren, roept hij door de brievenbus. Om de schuld te vereffenen brengt ze hem een boek. Het is het begin van een voorzichtig contact. Als Elias in het ziekenhuis beland, komt ze ook in contact met Otto. Langzaam aan leren deze mensen zich weer open te stellen voor vriendschap – en voor het mooie van het leven.

Het tempo van dit boek ligt laag. Zo duurt het een hele tijd voordat duidelijk wordt wat er gebeurd is in de levens van de drie hoofdpersonen waardoor ze zo op zichzelf zijn. Toch is dit tempo niet vervelend. Gekwetst als ze zijn, kost het hen moeite om zich open te stellen voor een ander. Het vertrouwen in elkaar moet eerst groeien. Dan pas durven ze meer van zichzelf te laten zien. Het tempo van dit boek sluit hier dus mooi op aan en brengt daarmee dat gevoel goed over.

Wat dat betreft is het een mooi, invoelend boek. De depressie van Elisabeth wordt goed beschreven. Het niet uitpakken van haar verhuisdozen en dat ze zich terugtrekt uit het gewone leven geeft bijvoorbeeld goed aan hoe het met haar gesteld is. Soms is het grappig op een pijnlijke manier: Hoe zij bijvoorbeeld dat papiertje tussen de bel stopt om contact met de buitenwereld maar te kunnen ontwijken. Als lezer leef je dan ook mee met die eerste overwinning: Elisabeth haalt het papiertje eruit en lijkt weer wat meer open te gaan staan voor contact.

Zodra de personages zich eenmaal voor elkaar beginnen open te stellen wordt het echter vrij snel zoetsappig. Het mooie van de ontluikende relaties wordt op een hoog tempo vervangen door voorspelbare romantische situaties. Dit zorgt voor een afhaakmoment, maar wie doorleest ontdekt: Het einde is verrassend en maakt weer veel goed.