Een poëtisch boek om even stil van te zijn

“Ik wil haar diep onder de grond stoppen en op een beter moment weer opgraven. Dat klinkt afschuwelijker dan ik het bedoel.”

Ruth en haar zusje Carmel worden, samen met vele andere mensen, vastgehouden in een schouwburg. Dagen later worden ze per trein vervoerd naar een andere ruimte. Terwijl ze daar werken in een atelier, slecht eten binnenwerken en slopende rituelen op de betonnen plaat ondergaan, begint de relatie tussen de zusjes te veranderen. Ruth neemt steeds meer de moederrol op zich en probeert een uitweg voor hen te vinden.

De hoofdstukken in dit boek zijn kort en variëren van een enkele zin tot enkele alinea’s op een bladzijde. Samen met de prachtige en beeldende zinnen geeft dat dit boek een poëtisch tintje. Het verhaal wordt beschreven vanuit het perspectief van Ruth. De informatie die we via haar krijgen over de omgeving en de gebeurtenissen waarin de zusjes verkeren, is zeer summier. Toch wordt er genoeg duidelijk voor de lezer om een beklemmend gevoel aan de roman over te houden. Het verhaal maakt indruk, misschien juist wel doordat niet alles expliciet benoemd wordt, maar aan de verbeelding overgelaten wordt.

Een boek om na het lezen even stil van te zijn.