Een ontroerend en tijdloos liefdesverhaal

De cover is een plaatje om bij weg te dromen, zo mooi!

En dat is nog maar het begin. Dit boek houdt niet op met boeien.
Ik begon gistermiddag in het boek en heb het in één ruk uitgelezen.
Van een historische roman kan ik genieten, mits deze me meeneemt naar de tijd waarin het verhaal zich afspeelt. Dat is Simone van der Vlugt zeker gelukt.
Door de beschrijvingen van de omgeving, de sfeer en de cultuur van de tijd waarin Ginevra geleefd zou hebben voel je jezelf een toeschouwer die meekijkt in plaats van een lezer die leest. De kaart van Florence voor in het boek is een mooie aanvulling.

Op het titelblad van het eerste deel lees je een op deze plaats heel toepasselijk gedicht van de grondlegger van het Humanisme; Francesco Petrarca.
Op het eerste blad van het tweede deel staat het gedicht van een anonieme middeleeuwse Italiaanse dichter over vrijheid en leven.

Dit liefdesverhaal komt helemaal tot leven doordat door de auteur prachtig wordt weergegeven hoe deze liefde voor deze geliefden letterlijk en figuurlijk uitgroeide tot een doel om voor te leven.
'Nu het einde in aantocht zou kunnen zijn, wordt ik bang. Je kunt heel onverschillig doen over de dood als die ver buiten je bereik is, maar nu, met elke nieuwe stad die door de ziekte wordt getroffen, wordt het besef dat ik wil leven steeds sterker.'
En dit alles speelt zich af in een tijd en op een plaats waar de mening van de vrouw nagenoeg niets voorstelt.

Ook de ontdekking van de schoonheid van de wereld om haar heen, zo nabij maar niet eerder door Ginevra gezien, is ontroerend om over te lezen.
'Ik adem diep in en uit. De muffe lucht in het kerkje geeft me te weinig zuurstof, ik kan niet helder nadenken. Ik loop naar de deuropening, terug naar de zon. Buiten laat ik mijn ogen over het ruige landschap glijden, waar klaprozen bloeien in het gras. Tere schoonheid in een ruwe wereld.'

'Ginevra' is een ontroerend mooi en tijdloos liefdesverhaal, verteld door Simone van der Vlugt. Ik kon niet stoppen met lezen.