Vloeiend, beeldend en meedogeloos

In hoeverre bepaal je zelf je eigen lot? En in hoeverre wordt deze bepaald door je omgeving?

In ‘De Geniale Vriendin’ van Elena Ferrante groeien twee vriendinnen, Lila en Elena, op in de jaren 50 in een wijk in Napels. Een wijk waar macht en geweld de boventoon voeren en waar je zeker niet moet verwachten dat een dubbeltje zomaar een kwartje wordt. Het verhaal wordt verteld door hoofdpersoon Elena Greco. Ondertussen al ver in de 60 beschrijft zij haar kinder- en pubertijd met haar vriendin Lila, als om haar terug te halen nu ze lijkt te zijn verdwenen.

De vriendschap van de meisjes ontstaat als ze 6 jaar zijn en is in het begin met name gebaseerd op rivaliteit. De wijk ontstijgen is elkaar ontstijgen, zo lijkt het. Beiden uitzonderlijk slim beschrijven ze samen hun toekomstdroom.

Maar de wijk en alle mensen die zich daar bevinden trekken de meisjes geregeld terug naar de werkelijkheid. Hoewel Elena door druk vanuit haar basisschooljuf de kans krijgt door te leren, wordt Lila die kans ontnomen en dwingen haar ouders haar aan het werk te gaan in haar vaders schoenmakerij. En hoewel ze via boeken uit de bibliotheek nog lang Elena kan bijbenen, loopt ze uiteindelijk ook hier tegen een grens op. Ze probeert steeds op andere manieren haar lot te veranderen. Maar telkens haalt de realiteit haar in.

Elena Ferrante, pseudoniem van een nog altijd onbekende auteur, schrijft zonder poespas, vloeiend, beeldend en meedogenloos. Als lezer wordt je al snel onderdeel van de wijk zelf. Een wijk waar Lila niet van kan loskomen, zoals Elena niet los kan komen van Lila.

Het verhaal houdt vrij abrupt op. Op zich niet gek, aangezien dit deel 1 is van een vierluik. Een aanrader, zolang je de andere delen maar binnen handbereik hebt.