Spannend verhaal, maar matig einde

Ze zijn hier. Ik… Laat Snookie geen chocolade eten, dat is vergif voor honden, ze zal erom bedelen, de jongen. De jongen kijk naar de jongen kijk naar de dode mensen o hemeltje er zijn er zo veel… Ze komen nu op me af. We gaan straks allemaal. Wij allemaal. Dag Joanie ik ben gek op de tas dag Joanie, pastor Len waarschuw ze dat de jongen je kunt hem niet -

De laatste woorden van Pamela May Donald (1961 – 2012)

Na de vliegtuigramp van MH17 spreken vliegtuigongelukken wellicht zeer tot de verbeelding op dit moment. In ‘De Drie’ gaat het niet om een uit de lucht geschoten vliegtuig, maar zit het allemaal nog net iets mysterieuzer in elkaar. Verdeeld over de aarde storten er op hetzelfde ogenblik vier vliegtuigen neer. De ravage en de vreselijke gevolgen voor de nabestaanden hiervan zijn haast niet te overzien. Wat er precies gebeurd is blijft lange tijd onduidelijk. Al snel wordt echter bekend dat, toevallig of niet, bij in ieder geval drie en misschien wel bij alle vier de ongelukken één overlevende is aangetroffen. In ieder geval bleek het om een kind te gaan die er zonder haarscheuren vanaf is gekomen. Een wonder of gewoon puur geluk? Wie zal het zeggen.

Sarah Lotz heeft zich met de drie op een hele originele manier onderscheiden ten opzichte van de ‘gewone’ thrillers. Er is in de boek niet echt sprake van een verhaal namelijk. Zoals voorstaand vermeld vindt er één grote catastrofe plaats. Aan de hand van brieven, mails, SMS’jes die op het laatste ogenblik nog verstuurd zijn door de aanwezigen in het vliegtuig, CHAT-berichten etc. geeft ze steeds wat meer informatie over wat er gebeurd is en hoe het mogelijk is geweest dat de drie kinderen de ongelukken overleefd hebben. Op zich is dit erg knap gedaan, want door de constante wisseling van medium zorgt de schrijfster er sowieso voor dat er geen sleur in het lezen optreedt wat dat betreft. Het onthullen van kleine stukjes informatie geeft de lezer ook een goede mogelijkheid zelf mee te denken wat er gebeurd kan zijn. Hiernaast geeft ze ook knap weer hoe de ongelukken opgevat worden door de rest van de wereld. Waar de ene het ziet als een teken dat het einde van de aarde nabij is, ziet de ander het weer van een wat nuchterder kant.

De schrijfstijl van Lotz is erg prettig en ze weet haar stijl knap aan te passen aan het type medium dat ze gebruikt. De berichten via de chat zien er namelijk heel anders uit dan berichten die bijvoorbeeld in een dagboek of in het dossier van een patholoog anatoom staan. In het begin is het even wennen, omdat je als lezer ook steeds moet overschakelen. Vooral mensen die niet bekend zijn met chat en dergelijke computertaal zullen wellicht problemen hebben met de ‘smiley’s’ die geregeld voorkomen. Maar dat gaat zeker niet ten koste van het leesplezier. De schrijfstijl van Lotz zorgt er zelfs voor dat je als lezer geregeld afvraagt of je nou werkelijk een thriller zit te lezen of dat je werkelijk officiële stukken zit te lezen.

Al met al is dit een soms nagelbijtend spannend boek, maar laat vooral het slotstuk te wensen over. Als lezer had ik het gevoel dat ik met een soort open eind bleef zitten toen ik het boek uit had, en dat gaf zeker geen voldaan gevoel. Het eindstuk is absoluut spannend, daar is geen twijfel over, maar de losse eindjes vind ik niet prettig. Zeker omdat je zo lang met de zoek- en speurtocht bezig bent geweest. Al met al schommelt dit boek de eerste 95% tussen de 4 en 5 sterren, maar maakt daarna ineens een duikvlucht waardoor er wat mij betreft slechts drie sterren overblijven. Wellicht als je van wat SF-achtiger boeken houdt, dat je meer van dit slotstuk geniet.