Sterk eerste deel!

Je hebt jaren in het Deense leger gezeten en je hebt voor het heldhaftige werk en de buitengewone prestaties die je verricht hebt de hoogste onderscheidingen gekregen. Alleen wat zijn al die onderscheidingen waard, als de prijs die je er voor moet betalen extreem hoog is. Het PTSS-syndroom* heeft zich, als ‘dank’ voor al je inspanningen, in je hoofd genesteld. Je moet er niet aan denken, maar het is wat er met de hoofdpersoon uit deze trilogie, Niels Oxen, gebeurd is.

Om zijn rust te hervinden leidt Oxen nu een teruggetrokken en sober bestaan in de bossen samen met zijn hond Mr. White (niet te verwarren met dé Mr. White uit de Breaking Bad-serie). Op deze wijze probeert hij de rest van zijn leven zo goed en zo kwaad als het gaat (en soms op een wat onorthodoxe wijze) verder te leven. Deze rust wordt alleen abrupt verstoord als hij ineens verdachte numero uno blijkt te zijn van een aantal moordpartijen. Als een soort van aankondiging, werd eerst de hond van de politicus vermoord waarna hijzelf niet veel later zelf het loodje moest leggen. In korte tijd zijn zo drie belangrijke politieke personen achter elkaar vermoord en de bewijzen tegen Oxen stapelen zich op. Oxen zelf ontkent in alle toonaarden bij deze moordpartijen betrokken te zijn, en dat lijkt ook zo te zijn als hij zijn eigen maatje, Mr. White, op een dag vermoord aantreft. Is de moordenaar nu op hem uit? Of laten de gevolgen van het PTSS-syndroom hem dingen doen waar hij zelf geen weet van heeft? Hij krijgt van de Deense veiligheidsdienst één kans om ze van zijn onschuld te overtuigen. Hij krijgt hierbij hulp van de assistente van de Deense Geheime Dienst, Margrethe Franck. Samen moeten zij aantonen wie er dan wel achter de moorden zit. Hun zoektocht lijkt onbegonnen werk als blijkt dat er een politiek krachtspel tegen ze gespeeld wordt dat ze steeds te slim af lijkt te zijn. Zal dit duo de schaakstukken uiteindelijk zo neer kunnen zetten dat de dader zich gewonnen geeft?

De manier waarop Jensen dit verhaal geschreven heeft, is op sommige momenten angstaanjagend goed. Hij weet het soms zo gruwelijke verhaal zo beeldend te schrijven, dat menig lezer met een ietwat zwakke maag waarschijnlijk even vol afschuw zijn hoofd weggedraaid heeft. Het is altijd lastig om een krachtig eerste deel neer te zetten dat een onderdeel vormt van een trilogie maar ook op zichzelf gelezen moet kunnen worden. Het mag niet alleen een inleiding van de andere twee delen zijn, maar het moet ook weer niet alles direct weggeven. Jensen is er uiteindelijk goed in geslaagd de spanning langzaam op te bouwen en dit eerste deel tot een mooi afgerond verhaal te maken. Er blijft ook nog genoeg over om je als lezer te doen uitkijken naar de volgende delen. Het naar verhouding toch redelijk lange beginstuk zal door menig lezer toch wel als een smetje op het verhaal gezien worden. Het zorgde ervoor dat de spanningsboog pas op een laat moment begon te stijgen na op een nulpunt begonnen te zijn. Daarentegen staat weer dat ook hier weer blijkt dat na het zuur het zoet komt. Als je namelijk eenmaal door het beginstuk heen bent, stijgt de spanningsboog in rap tempo en is het genieten tot het einde. Knap is hoe Jensen je lang in het ongewisse laat en je haast druppelsgewijs extra informatie geeft.

De twee personen die in dit verhaal echt van belang zijn, zijn de ex-soldaat Oxen en de agente Franck In eerste instantie lijkt dit geen gelukkig koppel te zijn, maar ze zijn tot elkaar veroordeeld en gaande het verhaal komen hun beider kwaliteiten om de dader op te sporen steeds beter bij elkaar. Doordat Franck de achtergronden van Oxen nagaat, krijg je als lezer op een originele manier meer te weten van beide hoofdrolspelers. Genoeg voor dit verhaal en er blijft voldoende onbekend over ze dat in de volgende delen bloot gegeven kan worden.

De hondenmoorden, het eerste deel in de Oxen-trilogie, is er uiteindelijk echt een die je uit doet kijken naar het volgende deel. Jensen heeft het rauwe op een mooie manier met het humoristische gecombineerd. Het te lange beginstuk kost dit boek wel een ster helaas. vandaar uiteindelijk vier sterren voor ‘De hondenmoorden’.