IJzige stilte - Wulf Dorn

Ik ben helaas niet erg te spreken over dit verhaal van Wulf Dorn. IJzige Stilte is in de kern een heel goed verhaal. Het begin is ook echt heel erg goed. Een jonge jongen wordt geconfronteerd met een vrouw die helemaal in paniek uit de psychiatrische instelling De Boskliniek komt gerend. De vrouw rent de vijver op die door het koude weer licht beroren is. Het ijs kan haar helaas nog niet dragen en ze zakt er doorheen. De kleine Jan is niet meer in staat haar te redden. Hij heeft ooit gelezen dat iemand met een dictafoon de laatste woorden van iemand onder water heeft vast kunnen leggen. Jan besluit de dictafoon van zijn vader te pikken en hem in het water van de vijver te houden om zo te achterhalen wat de vrouw nog gezegd heeft. Als hij midden in de nacht het ouderlijk huis verlaat, zijn ouders mogen van niets weten, is zijn kleine broertje Sven hem gevolgd. Samen zitten ze bij de vijver en voeren de test uit. Als Jan na een sanitaire, ziet dat zijn broertje weg is en ook in geen velden of wegen meer te bekennen is. Hij wordt ook niet meer geonden. Het boek draait eigenlijk om de levenslange zoektocht van Jan naar wat er met zijn broertje is gebeurd die nacht. Wat dat betreft een schitterend en aandoenlijk verhaal.

Helaas vond ik dat het boek erg veel toevalligheden bevat. Het verhaal er omheen is soms ook wel erg ver gezocht. Het spannings- en daarmee mijn aandachtsniveau golfde erg snel van erg hoog tot bedroevend laag. De gelijkenis van de hoofdpersoon met Gregory Peck ging me ook irriteren omdat deze figuur in Trigger ook al meerdere malen genoemd werd.

Wat de schrijver nou precies bedoelt met IJzige Stilte is ook niet duidelijk geworden. Hij schrijft de woorden namelijk erg vaak maar allemaal in een verschillende situatie en met verschillende personen.

Nee ik kan niet echt zeggen dat ik erg enthousiast ben over IJzige Stilte. De gelijkenis met Sebastian Fitzek is ook absoluut niet te maken voor diegenen die dat denken. Slechts Twee schamele sterren