Soms koude rillingen...

Na een lange dag hard werken en daarna nog even genieten van een lekkere borrel met een goede vriend van je, sta je nu heerlijk onder de couche. Je voelt de warme straal op je kop neerkomen en je kunt even alles vergeten. Plotseling overvalt een naar gevoel je. Je staat ineens te trillen op je benen en je probeert uit de douche te stappen. De wereld om je heen begint heel snel te draaien en je probeert te grijpen wat je kunt, maar het is al té laat. Je hart heeft het begeven en je stort in je eigen badkamer ter aarde. Dit hele tafereel wordt gadegeslagen door een mysterieuze figuur die buiten door de ramen dit heel schouwspel bekijkt. Maar heeft het een direct met het andere te maken? Is het een dader die wacht tot zijn prooi definitief het loodje heeft gelegd of is er iets anders aan de hand…

Koelcel is een verhaal dat je eigenlijk direct bij je lurven grijpt en meesleept het verhaal in. Het wachten op het moment dat er iets spannends gebeurt duurt namelijk niet erg lang. Erg knap van Samplonius vind ik dat ze de lezer erg lang in het ongewisse laat. Het lijkt erop dat je als lezer wel door hebt wat er aan de hand is, maar helemaal bevestigen kan je het ook weer niet. Gaande het verhaal worden de van toepassing zijn personages steeds meer uit hun schulp gekropen en wordt duidelijk wie welke rol speelt in het verhaal. Erg prettig is de manier van schrijven van Samplonius wat in mijn geval extra prettig is door de echte straattaal die gebruikt wordt. Samplonius maakt de woorden soms niet mooier dan ze zijn en houdt ze bij de realiteit. Wat zou je zelf in bepaalde situaties zeggen, dus waarom daarvan af te wijken?

Het plot is sterk. Het beginstuk is redelijk kort maar in dat kleine stukje wordt je direct met je neus op de feiten gedrukt. In het middenstuk is veel tijd ingeruimd voor de speurtocht van de politie, maar daartussendoor is de ‘worsteling’ die fotografe Sara Beekveld met zichzelf heeft, duidelijk blootgelegd. Ze lijkt een kroongetuige maar iets weerhoudt haar ervan om met haar verhaal naar de politie te gaan. Maar wat is die reden? En zou het project een andere wending hebben gekregen als ze wel naar de politie zou zijn gegaan?

Verschillende verhaallijnen die samen een zoektocht naar een mogelijke dader soms versnellen en soms juist vertragen. Knap werk van Samplonius. De cover is, zonder te veel van het verhaal te verklappen, erg sterk en binnenzijde van de kaft (De Crime Compagnie karakteriserende doodshoofdjes) geven wel iets extra’s. De overwegende licht roze kleur maakt het boek niet echt vrouwelijk, maar in beginsel sta je toch te denken wat de connectie is tussen het medicijn op de voorkant en de titel van het boek ‘Koelcel’. Het verhaal maakt dit meer dan duidelijk. Een mooie frase uit het boek die hierover een klein tipje van de sluier oplicht is: ‘Je leeft je leven als mens, als individu, maar uiteindelijk eindig je als een anoniem nummer in een koelcel.’

Koelcel is een lekker onderhoudend boek. Niet té spannend en niet té complexe personages. Gewoon een lekker boek. Vandaar 4 sterren.