Don presenteert zichzelf als een narcist

De Don beschrijft het leven van Don Schothorst. In dit boek kijkt Don terug op zijn jeugd, op het begin van zijn carrière in de reclamewereld en doet hij uit de doeken hoe zijn verslavingen uiteindelijk zijn leven overgenomen hebben. Het geeft een kijkje in de beleving van Don, die door het gebruik van alle verdovende middelen ongetwijfeld niet helemaal zal stroken met de werkelijkheid.

Al in zijn kindertijd is duidelijk dat hij graag in het middelpunt staat. Hij kan moeilijk omgaan met de komst van zusjes in het gezin, omdat hij de aandacht van zijn ouders met hen moet delen. Vooral aandacht van zijn vader ontbreekt, omdat zijn vader veel werkt. Don krijgt op jonge leeftijd vriendjes van wie de ouders vermogend zijn en hij wil zich aan die status meten. Op het moment dat hij zijn studie vergooit en zijn vader hier een consequentie aan verbindt, besluit hij dat het alleen ook wel redt en langzaamaan ontstaat zijn behoefte om succesvoller te worden dan zijn vader.

Gedurende het hele boek lijkt het alsof Don zich emotioneel nooit verder ontwikkeld heeft. Ook als volwassene is hij alleen tevreden als alles gaat zoals hij het wil. Als hij aangesproken wordt op zijn gedrag door een werkgever, klant of zakenpartner reageert hij rebels, niet in staat tot enige zelfreflectie. Ook in zijn huwelijk is hij niet in staat om zich als een verantwoordelijke volwassene te gedragen. Zijn verslavingen aan seks, drugs en drank leiden uiteindelijk tot de scheiding met zijn eerste vrouw. Op dat moment heeft hij zijn kinderen al meerdere malen emotioneel verwaarloosd, want hij is er zelden en zal ook in de toekomst niet aan zijn verantwoordelijkheden kunnen voldoen (dit loopt dermate uit de hand dat hij een aantal jaren na de scheiding zelfs de verjaardag van zijn eigen dochtertje vergeet). Don presenteert zichzelf als een narcist. Hij komt altijd op de eerste plaats, ongeacht wat hij ervoor op moet offeren.

De opbouw van het boek is teleurstellend. Zo’n 70% van het boek beschrijft hoe geweldig Don zichzelf vindt, terwijl weinig lezers deze visie met hem zullen delen als ze lezen hoe hij zijn gezin verwaarloost. Bovendien lijkt het boek vooral geschreven om de lezer te choqueren omdat op een grafische manier beschreven wordt hoe verschillende seksuele avontuurtjes van Don er uitzien. Slechts een heel klein deel van het boek beschrijft het besef dat hij zijn kinderen emotioneel geschaad heeft en dat hij een betere vader had moeten zijn. Dit is ook waar het boek steken heeft laten liggen: het was makkelijker geweest om empathie te voelen als de toon niet zo veel was geweest ‘Ik ben geweldig’, maar de lezer iets vaker het gevoel zou krijgen dat Don echt denkt ‘Ik ben een enorme hufter voor wat ik de mensen in mijn omgeving aan heb gedaan’.