Beklijvend verhaal.

Rita Vrancken is Vlaamse. En gelukkig heeft zij zich niet laten verleiden tot het ‘vernederlandsen’ van haar taalgebruik. Gevoelsmatig schrijft ze zoals haar gedachten waren, al die maanden. En dat is puur, oprecht en vooral menselijk. Vrancken heeft een typische schrijfstijl, het boek leest als opdreunende gedachten die maar blijven resoneren. Korte zinnen, krakende hersenen, opgebouwde frustratie die resulteert in een uiteindelijke verlossing; het schrijven van dit boek dat al die tijd ook gevangen zat, in haar hoofd. Met een prachtig taalgebruik neigt het boek met vlagen soms poëtisch om te lezen. Zacht en zalvend vertelt ze een keihard en nietsontziend levensverhaal vol onmacht en liefde. Van frustratie en overwinning. Nederig maar vastberaden. Ondanks dat het in romanvorm is gegoten ontgaat het hoge gehalte non-fictie je niet. En dat maakt enorme indruk.

Wat ook indruk maakte was het aantal handen aan bed, de hoge werkdruk en het geluk (of de pech) van wie je verpleegt op dat ene cruciale moment in het revalidatieproces. De impact van een zeldzame aandoening op een gezin, op het denken van een vrouw die niets liever doet dan zorgen voor een ander die nu overgeleverd is aan haar verlamde lichaam. De cursieve flashbacks geven een kijkje hoe het leven voorheen was of wat ze voor zichzelf wenst, dat was niet altijd duidelijk. Indrukwekkend zijn ze stuk voor stuk, en vooral heel persoonlijk.

Wat vooral is bijgebleven aan Buiten blijft het zondag is de ontembare vechtlust. Ondanks alle zorgen om haar gezin; redden zij zich wel, houden zij dit vol, willen ze haar nog in hun leven? Allemaal vragen die machteloosheid teweeg brengt maar tijd is de enige factor die daar antwoord op kan geven. En daar zit de kern van dit verhaal en de verklaring van de titel.

Buiten blijft het zondag.
De. Tijd. Staat. Stil.

5 sterren, een onvergetelijk verhaal. Om te lezen maar vermoedelijk ook om te schrijven