Lezersrecensie
Een echte Aspe!
‘De doos’ begint met een proloog waarin een nog onbekende persoon naar Kreta is gevraagd door een andere onbekende. De reden van deze reis naar Kreta, naar Elounda om precies te zijn, is vooralsnog gehuld in een groot mysterie. Het enige wat duidelijk wordt is dat er sprake is van een doos. Het hoe en wat wordt later pas duidelijk. Speurders duo Van In en collega Guido Versavel worden op de zaak gezet waar de gepensioneerde Barend Vossen onder verdachte omstandigheden door zijn huishoudster dood wordt gevonden. Intuïtief weet Van In dat er iets niet klopt.
In eerste instantie lijkt een politiek motief niet uitgesloten maar als snel blijkt dat ze het dichterbij moeten zoeken. Vooral wanneer er een moord plaatsvindt in de door de familie Vossen gehate familie Dewilde, gaan de voelsprieten op scherp. Twee doden uit families die elkaars bloed wel kunnen drinken sinds de tweede wereldoorlog. Van In en Versavel gaan op onderzoek uit en leren al snel dat beide families een enorm geheim met zich meedragen, beide stug en vol haat naar elkaar. Toch zijn de speurders niet meteen op het spoor van de dader, er komt nogal wat naar boven en de nodige verwarring speelt ook mee. Getuigen die zaken verbergen, het verleden dat duidelijk moeite heeft om de geheimen te openbaren.
Intussen is Hannelore, vrouw van Van In, in een eigen strijd verwikkeld met procureur Proot. Hij gunt haar om een onduidelijke reden geen zaken en dit frustreert Hannelore tot en met. Als onderzoeksrechter komt zij, door Van In en de zaak waar hij aan werkt, op interessante materie. Maar wat ze daarmee kan doen is nog niet helemaal duidelijk. Geduld blijkt een schone zaak te zijn, iets wat onstuimige Hannelore op de proef stelt.
Van In en Versavel op avontuur. Zo voelt het elke keer weer en dat voelt goed. Aspe schrijft in een heerlijke stijl de sterren van de hemel en stelt wederom niet teleur. ‘De doos’ blijkt een verrassend en meeslepend verhaal te zijn geworden. Oud zeer en oud geld, haat en wraak. Heerlijke ingrediënten die heel mooi zijn toegepast in een toch wel heel menselijk verhaal. Ook nu weer weet Aspe een levensles mee te geven en daar komt hij mee weg ook. De personages in dit boek zijn omstreden en soms wat afstandelijk. ‘De dader’ laat je wel dichterbij komen, hij trekt je mee in zijn gedachten, al dan niet behoorlijk instabiel. Je krijgt een kijkje in zijn belevingswereld die behoorlijk vertroebeld wordt door het verleden. Niet alles wat hij doet is even aannemelijk maar dat komt voor het verhaal heel goed uit. Zo heeft Aspe onbegrensd toegang tot bepaalde wendingen en kan eigenlijk alles. En dat maakt het telkens weer een verrassing om te lezen.
Apse weet het lang spannend te houden. Lange tijd is het niet duidelijk waar het naartoe gaat, ook al laat hij heus wel aanwijzingen achter. Ondanks dat blijft het afwachten en doorlezen geblazen. De rode draad door het verhaal, de mystiek rond ‘de doos’, blijft lang onduidelijk. Wat is er aan de hand? Wat is er aan de hand tussen de twee families? En wie is verantwoordelijk voor de doden? Waar haalt de dader zijn motieven vandaan? De plot lijkt zo uit een film te zijn gestapt, niet helemaal nieuw maar daarom niet minder vermakelijk. De manier waarop Aspe het brengt is gewoon lekker lezen. De personages Van In en Versavel blijven leuk. Het is net een getrouwd stel en zo gedragen ze zich ook. Kettingrokend en bierdrinkend gaat Van In door, niet geremd door de subtiele hints van zijn collega/vriend Guido Versavel. Ze kennen elkaar door en door, iets wat een val zou kunnen zijn. Gelukkig gaat dat hier niet op en verschijnt er geregeld een glimlach tijdens het lezen. De opmerkingen, het ‘Omer-ritueel’, het vervangend politiekantoor in de vorm van Café Vlissinghe maar vooral de humor zorgen voor een aantal heerlijke leesuren.
Met ‘De doos’ heeft Pieter Aspe een intrigerend verhaal geschreven dat de lezer terugbrengt in de tijd. Zelfs wanneer je weet hoe de vork aan de steel zit, en dat duurt best wel even, blijft het boek boeiend. Het moet gezegd worden dat de humoristische ondertoon wederom heerlijk is. Het hoort bij Van In en Versavel, het zou haast niet anders kunnen. Ook al is het verhaal niet tenenkrommend spannend of gruwelijk, dat maakt niet uit. Het leest ontzettend vlot, het boeit en spreekt aan. Wat wil je nog meer van een boek?
In eerste instantie lijkt een politiek motief niet uitgesloten maar als snel blijkt dat ze het dichterbij moeten zoeken. Vooral wanneer er een moord plaatsvindt in de door de familie Vossen gehate familie Dewilde, gaan de voelsprieten op scherp. Twee doden uit families die elkaars bloed wel kunnen drinken sinds de tweede wereldoorlog. Van In en Versavel gaan op onderzoek uit en leren al snel dat beide families een enorm geheim met zich meedragen, beide stug en vol haat naar elkaar. Toch zijn de speurders niet meteen op het spoor van de dader, er komt nogal wat naar boven en de nodige verwarring speelt ook mee. Getuigen die zaken verbergen, het verleden dat duidelijk moeite heeft om de geheimen te openbaren.
Intussen is Hannelore, vrouw van Van In, in een eigen strijd verwikkeld met procureur Proot. Hij gunt haar om een onduidelijke reden geen zaken en dit frustreert Hannelore tot en met. Als onderzoeksrechter komt zij, door Van In en de zaak waar hij aan werkt, op interessante materie. Maar wat ze daarmee kan doen is nog niet helemaal duidelijk. Geduld blijkt een schone zaak te zijn, iets wat onstuimige Hannelore op de proef stelt.
Van In en Versavel op avontuur. Zo voelt het elke keer weer en dat voelt goed. Aspe schrijft in een heerlijke stijl de sterren van de hemel en stelt wederom niet teleur. ‘De doos’ blijkt een verrassend en meeslepend verhaal te zijn geworden. Oud zeer en oud geld, haat en wraak. Heerlijke ingrediënten die heel mooi zijn toegepast in een toch wel heel menselijk verhaal. Ook nu weer weet Aspe een levensles mee te geven en daar komt hij mee weg ook. De personages in dit boek zijn omstreden en soms wat afstandelijk. ‘De dader’ laat je wel dichterbij komen, hij trekt je mee in zijn gedachten, al dan niet behoorlijk instabiel. Je krijgt een kijkje in zijn belevingswereld die behoorlijk vertroebeld wordt door het verleden. Niet alles wat hij doet is even aannemelijk maar dat komt voor het verhaal heel goed uit. Zo heeft Aspe onbegrensd toegang tot bepaalde wendingen en kan eigenlijk alles. En dat maakt het telkens weer een verrassing om te lezen.
Apse weet het lang spannend te houden. Lange tijd is het niet duidelijk waar het naartoe gaat, ook al laat hij heus wel aanwijzingen achter. Ondanks dat blijft het afwachten en doorlezen geblazen. De rode draad door het verhaal, de mystiek rond ‘de doos’, blijft lang onduidelijk. Wat is er aan de hand? Wat is er aan de hand tussen de twee families? En wie is verantwoordelijk voor de doden? Waar haalt de dader zijn motieven vandaan? De plot lijkt zo uit een film te zijn gestapt, niet helemaal nieuw maar daarom niet minder vermakelijk. De manier waarop Aspe het brengt is gewoon lekker lezen. De personages Van In en Versavel blijven leuk. Het is net een getrouwd stel en zo gedragen ze zich ook. Kettingrokend en bierdrinkend gaat Van In door, niet geremd door de subtiele hints van zijn collega/vriend Guido Versavel. Ze kennen elkaar door en door, iets wat een val zou kunnen zijn. Gelukkig gaat dat hier niet op en verschijnt er geregeld een glimlach tijdens het lezen. De opmerkingen, het ‘Omer-ritueel’, het vervangend politiekantoor in de vorm van Café Vlissinghe maar vooral de humor zorgen voor een aantal heerlijke leesuren.
Met ‘De doos’ heeft Pieter Aspe een intrigerend verhaal geschreven dat de lezer terugbrengt in de tijd. Zelfs wanneer je weet hoe de vork aan de steel zit, en dat duurt best wel even, blijft het boek boeiend. Het moet gezegd worden dat de humoristische ondertoon wederom heerlijk is. Het hoort bij Van In en Versavel, het zou haast niet anders kunnen. Ook al is het verhaal niet tenenkrommend spannend of gruwelijk, dat maakt niet uit. Het leest ontzettend vlot, het boeit en spreekt aan. Wat wil je nog meer van een boek?
1
Reageer op deze recensie
