Stormachtig goed!

Hij moet er echt even tussenuit, het is Peter Harper allemaal even teveel. Zijn ongewilde scheiding en het gemis van zijn twee kinderen, die in Nederland bij hun moeder zijn blijven wonen, zorgen ook nog eens dat zijn muzikale creativiteit een knal heeft gekregen. Hij zit, op z’n minst gezegd, met zichzelf in de knoop. Om alles op een rijtje te kunnen zetten en de wonden te laten helen heeft hij zich teruggetrokken in zijn vaderland, Ierland. Maar hij gaat niet naar zijn oude vader, nee hij trekt zich terug aan de ruwe kust in een strandhuis vlakbij het dorpje Donegal. Hij heeft het huis op Tremore Beach voor de zomermaanden gehuurd en hoopt daar zowel zijn verdriet achter zich te kunnen laten als zijn inspiratie en levenslust te hervinden. Het opvallende witte huis ligt idyllisch direct aan zee maar wel behoorlijk afgelegen. Zijn dichtstbijzijnde buren wonen een flinke wandeling van hem verwijderd en hij is ondanks de afstand toch met ze in contact gekomen. Er is zelfs sprake van een vriendschap tussen hem, Leo en Marie. Ze komen zo nu en dan samen om een hapje te eten of te wandelen. Wat vaak neerkomt op het drinken van een biertje en een goed gesprek. In het dorp heeft Peter ook al kennis gemaakt met de inwoners, zo groot is Donegal tenslotte niet, en in het bijzonder is zijn contact met Judie een lichtpuntje voor hem geworden.
Op een avond is hij uitgenodigd om naar Leo en Marie te komen voor een etentje met nog wat andere gasten. Er is echter een zware storm voorspeld en een stem in zijn hoofd zegt hem beter niet te gaan. Het kan tenslotte vreselijk tekeer gaan in deze regio. Toch trotseert Peter zijn gedachten en gaat met de auto naar zijn buren. Had hij maar naar zijn onderbuikgevoel geluisterd want op de terugweg wordt hij zwaar getroffen door een blikseminslag. Gelukkig voor hem, maar tegen alle kansen in, overleeft hij deze oerkracht van Moeder Natuur. Alleen merkt hij dat er iets aan hem is veranderd. Hij wordt sinds de inslag geteisterd door afschuwelijke hoofdpijnaanvallen die worden gevolgd door levensechte dromen. De dromen zijn eerder visioenen die weinig positiefs laten zien. Peter twijfelt enorm aan zichzelf en bespreekt dat ook met Judie en zijn vrienden. Maar veel tijd heeft hij niet want de kinderen komen voor een vakantie naar hun vader. Heerlijk aan het strand, eindelijk weer samen sinds de scheiding. Peter doet zijn best maar weet zich echter geen raad. De dromen verergeren en iedereen die hij liefheeft speelt daarin een rol. Hij verzet zich maar raakt het zicht op de realiteit volledig kwijt, ‘het’ is sterker dan hij is. Raakt hij in een psychose of heeft de genezing van de blikseminslag meer tijd nodig en is hij gewoon ongeduldig?
De auteur is een meester in het opzetten van psychologische mindgames. Zowel met de hoofdpersonage Peter als met jou, de lezer. Het is onvoorstelbaar hoe je aan jezelf gaat twijfelen tijdens het lezen van dit bizarre verhaal. Jij bént Peter in het verhaal! Op de cover staat: Twin Peaks aan de Ierse kust. Nou, dat klopt als een bus. Sterker nog, dit is veel beter! Juist door het ontbreken van beeldmateriaal gaat je fantasie volledig los. En het verhaal bevat al zoveel mysterie. Al doe je nog zo je best, je weet op een gegeven moment écht niet meer wat nu realiteit of droom is. Want die dromen spelen een dermate grote rol dat er geen ontkomen aan is. Arme Peter, getroffen door de bliksem en dan ook nog eens dit! En alsof het niet genoeg is heeft de oude vader van Peter een verhaal te vertellen dat alles nog complexer maakt. Hoezo ingewikkeld en surrealistisch? En hoe heerlijk is het om zo in een verhaal gezogen te worden?! Je twijfelt werkelijk aan alles, zelfs aan je eigen interpretatie van het verhaal. Nou, dan heb je als auteur een knap staaltje kunst afgeleverd hoor!
‘De laatste nacht op Tremore Beach’ is letterlijk en figuurlijk een allesbepalende titel en dus zeer goed gekozen. Vanaf het begin ben je geïntrigeerd door ‘die laatste nacht’ en dus leef je daar ook naar toe. Want wat gaat er gebeuren, er gebeurt al zó veel, of gebeurt er nu eigenlijk niets? Je hersencellen draaien overuren en toch weet je niets, althans niet zeker. Want in dit boek is niets wat het lijkt te zijn. En dat heeft Santiago meer dan verbluffend weten te brengen. Een extra dimensie aan dit alles is dat Peter het verhaal vertelt en dat je dus moet afgaan op wat hij ziet en meemaakt. En toch, je hebt telkens de neiging dat zelfs in twijfel te trekken. De gehele sfeer van het boek is dusdanig dat je niemand vertrouwt, zelfs de verteller niet. En dit terwijl Peter een getalenteerd componist is die grote prestaties heeft verricht, geen reden geeft om hem niet te vertrouwen, hij is het slachtoffer in het verhaal. Toch?
Met dit boek heeft Mikel Santiago een absoluut indrukwekkend thrillerdebuut geschreven met zo nu en dan zelfs een Hollands tintje. De spanning wordt consequent opgebouwd om tot een zeer bizar plot te komen. De gekozen locatie en sfeer zijn zo goed gekozen dat dat alleen al een deel van de spanning voor zich neemt. En dat al vanaf het begin, dan moet het verhaal nog beginnen. Hij omschrijft heel sterk de typische weersomstandigheden, de haast enge geestelijke toestand waarin Peter geraakt en de vriendelijke (of toch de verdachte) dorpsgenoten dat het haast filmisch aandoet. De psychologie druipt er vanaf en laat je niet meer los. Het is beklemmend, origineel en staat in kwaliteit ver boven Twin Peaks. Het verhaal is razend knap geschreven, mooie dialogen, prachtige verwarring en een zeer goede vertaling. Alles bij elkaar een van de betere boeken van de laatste tijd. In ieder geval een van de meest mysterieuze!

5 stormachtige sterren