Lezersrecensie
Goed onderwerp, verwachting lag hoger.
Eindelijk heeft ze aandacht van een van de populairste jongens op school. Ze zit in het derde jaar van het Staring College en zit lekker in haar vel. Op school gaat het goed, ze heeft vrienden en vriendinnen en ze is bloedfanatiek als het op sporten aankomt. Wanneer Kai met haar samen aan een project werkt hebben ze contact via MSM. En daar gaat het fout wanneer hij haar vraagt een foto van haar borsten te maken, speciaal voor hem. Francien is goed van vertrouwen en niet geheel onbelangrijk, ze vindt hem meer dan leuk. In een vlaag van niet goed nadenken maakt ze de foto en verstuurt hem om vervolgens een tijd lang niets meer van hem te horen, wat raar!
Het is na de zomervakantie, het vierde jaar is begonnen, en ineens is daar die foto overal te zien. Het gerucht gaat al snel de ronde dat het Francien is die op de foto staat, wat ook zo is natuurlijk. Door het niet te bevestigen hoopt ze dat het snel overwaait. Van een vrolijke meid verandert ze in no time in een teruggetrokken en afwezige tiener, school is ineens stukken minder leuk. ‘Francien laat je tieten nog eens zien’ wordt te pas en onpas geroepen. Ze schaamt zich en het lijkt erop dat ze nergens veilig is voor commentaren of vragen. Hoe heeft ze ooit zo dom kunnen zijn en gaat dit haar blijvend achtervolgen?
“Hello, it’s me
I was wondering if after all these year you’d like to meet
To go over everything
They say that time’s supposed to heal you
But I ain’t done much healing”
Bovenstaande tekst uit het nummer ‘Hello’ van Adele geeft heel goed aan wat Francien moet voelen na alles wat ze heeft meegemaakt tijdens haar schooltijd. Het is het eerste wat je leest wanneer je het boek openslaat. Het boek is opgedeeld in twee tijdvakken. Er is een tijd ‘voor’ en een tijd ‘na’ het voorval. Voor alles gebeurde was Francien een vrolijke spring in ’t veld, middelste van drie kinderen in een doodnormaal gezin. Daarna was alles anders maar niet per se negatief, uiteindelijk.
Het verhaal start vanaf Franciens vierde jaar, het is haar interpretatie van haar jeugd, het is haar waarheid. Dat geeft ze in het voorwoord ook heel duidelijk aan, dit is het verhaal zoals zij dat heeft beleefd. Later wordt duidelijk waarom ze dit zo nadrukkelijk vermeldt want met dergelijke gebeurtenissen zijn er altijd twee (of meer) kanten aan een verhaal en dat blijkt later in het boek ook het geval. Je loopt als lezer best een lange tijd mee in het doornsneeleventje van een opgroeiend meisje. Het verhaal heeft een vertelstructuur. Korte en simpele zinnen en dito woordgebruik. De personages zijn oppervlakkig en kinderlijk omschreven. Het verhaal kent geen diepgang terwijl je dat wel zou verwachten gezien het onderwerp en de heftigheid die het met zich meebrengt.
Francien vertelt je dat ze als kind zo haar uitdagingen op haar pad krijgt, ze heeft wat ontwikkelingsachterstand en loopt tegen wat kleine strubbelingen aan. Het is allemaal heel aannemelijk en laagdrempelig geschreven. Soms is daar een blijk van een droge humor die best grappig overkomt, dat is altijd wel leuk. Francien is een sfeermaker, fanatiek sporter maar bezit niet altijd de overtuiging dat ze intelligent genoeg is. Dat komt soms wat kleinerend ten opzichte van haarzelf over. Dat compenseert ze door enorm veel met haar uiterlijk bezig te zijn, merkkleding en anderen beoordelen op hun looks komen veelvuldig in het verhaal terug. Ook wel een typisch leeftijdgebonden iets natuurlijk, wellicht een onzekerheid die voor die leeftijd kenmerkend kan zijn. De merken en namen van winkelketens vliegen je om de oren en dat gaat op een gegeven moment wel storen, alsof dat de rode draad door het verhaal is, wat dus niet zo is.
Dan komt ‘het moment’ en de tijd daarna. En eerlijk is eerlijk, de regel op de cover van het boek, buiten de uitzonderlijke titel, ‘ hoe sexting een leven kan breken – en maken’ heeft de nodige verwachtingen geschapen. Maar wat blijkt, de impact van de foto komt veel minder heftig over in het verhaal dan gedacht. Haar impulsieve actie zal voor haar gevoelsmatig enorm grote gevolgen hebben gehad maar die zijn in het boek niet helemaal uit de verf gekomen. Francien rent en praat volop, letterlijk. Ruim 200 pagina’s vlieg je door haar leven. Echt tijd voor verdieping is er niet, het gaat snel, oppervlakkig maar toch komt de boodschap wel over. Al is het dan niet zoals verwacht. De draai die haar leven kenmerkt waarin zij haar ervaring ten goede gebruikt, had meer aandacht mogen krijgen, de nadruk had daar zwaarder op mogen liggen. Want uiteindelijk is het natuurlijk nogal wat er allemaal is gebeurd. En die nadruk, die zwaartekracht, die had meer aandacht mogen krijgen. Daarmee was de kracht van dit verhaal en Franciens ervaringen nog intenser geweest en het beoogde effect van dit boek wellicht nóg indrukwekkender.
Wat opviel was deze merkwaardige zin die toch wel even zorgde voor verwarring:
“Ik zie hem bijna ieder weekend, maar soms zie ik hem weken niet”
Deze opmerking van Francien is een van de voorbeelden van de vraagtekens die het verhaal bij je oproept. Zie je hem nou ieder weekend of niet? De zin past in ieder geval wel bij de schrijfstijl van de rest van het boek, soms wat verwarrend en chaotisch. Niet storend, dat dan weer niet.
De conclusie is dat dit boek een duidelijke boodschap bevat, vooral in het laatste gedeelte komt deze iets sterker naar voren. Het verhaal is niet overtuigend genoeg om de lezer emotioneel te betrekken bij de heftige gebeurtenissen of om binding te krijgen met Francien. Het geheel gaat meer over de vele randverschijnselen die haar bezig houden dan om de werkelijke impact die de foto zou hebben, op het maken en breken van een leven, althans dat is de mening van deze lezer. Gelukkig compenseert Francien dit aan het einde van het boek wel enigszins door een voorbeeld te, willen, zijn voor iedereen die te maken heeft of heeft gehad met ongewenst delen van privézaken/foto’s op social media. Daar ligt een belangrijke boodschap die niet vaak genoeg kan worden herhaald.
“Francien laat je tieten nog eens zien” is een goed voorbeeld van aan te raden leesvoer voor 12-16 jarigen. Dit zou op scholen een heel goed boek zijn dat kan leiden tot signalerende en preventieve gesprekken. Het is gevoelsmatig ook echt een Young Adult, geschreven voor jongeren en degenen die met jongeren werken. Ook voor ouders kan het een eyeopener zijn. Deel geen foto’s via Snapchat, Instagram, Twitter of welke vorm van social media dan ook. Je weet nooit zeker in welke handen ze terecht komen.
Het is na de zomervakantie, het vierde jaar is begonnen, en ineens is daar die foto overal te zien. Het gerucht gaat al snel de ronde dat het Francien is die op de foto staat, wat ook zo is natuurlijk. Door het niet te bevestigen hoopt ze dat het snel overwaait. Van een vrolijke meid verandert ze in no time in een teruggetrokken en afwezige tiener, school is ineens stukken minder leuk. ‘Francien laat je tieten nog eens zien’ wordt te pas en onpas geroepen. Ze schaamt zich en het lijkt erop dat ze nergens veilig is voor commentaren of vragen. Hoe heeft ze ooit zo dom kunnen zijn en gaat dit haar blijvend achtervolgen?
“Hello, it’s me
I was wondering if after all these year you’d like to meet
To go over everything
They say that time’s supposed to heal you
But I ain’t done much healing”
Bovenstaande tekst uit het nummer ‘Hello’ van Adele geeft heel goed aan wat Francien moet voelen na alles wat ze heeft meegemaakt tijdens haar schooltijd. Het is het eerste wat je leest wanneer je het boek openslaat. Het boek is opgedeeld in twee tijdvakken. Er is een tijd ‘voor’ en een tijd ‘na’ het voorval. Voor alles gebeurde was Francien een vrolijke spring in ’t veld, middelste van drie kinderen in een doodnormaal gezin. Daarna was alles anders maar niet per se negatief, uiteindelijk.
Het verhaal start vanaf Franciens vierde jaar, het is haar interpretatie van haar jeugd, het is haar waarheid. Dat geeft ze in het voorwoord ook heel duidelijk aan, dit is het verhaal zoals zij dat heeft beleefd. Later wordt duidelijk waarom ze dit zo nadrukkelijk vermeldt want met dergelijke gebeurtenissen zijn er altijd twee (of meer) kanten aan een verhaal en dat blijkt later in het boek ook het geval. Je loopt als lezer best een lange tijd mee in het doornsneeleventje van een opgroeiend meisje. Het verhaal heeft een vertelstructuur. Korte en simpele zinnen en dito woordgebruik. De personages zijn oppervlakkig en kinderlijk omschreven. Het verhaal kent geen diepgang terwijl je dat wel zou verwachten gezien het onderwerp en de heftigheid die het met zich meebrengt.
Francien vertelt je dat ze als kind zo haar uitdagingen op haar pad krijgt, ze heeft wat ontwikkelingsachterstand en loopt tegen wat kleine strubbelingen aan. Het is allemaal heel aannemelijk en laagdrempelig geschreven. Soms is daar een blijk van een droge humor die best grappig overkomt, dat is altijd wel leuk. Francien is een sfeermaker, fanatiek sporter maar bezit niet altijd de overtuiging dat ze intelligent genoeg is. Dat komt soms wat kleinerend ten opzichte van haarzelf over. Dat compenseert ze door enorm veel met haar uiterlijk bezig te zijn, merkkleding en anderen beoordelen op hun looks komen veelvuldig in het verhaal terug. Ook wel een typisch leeftijdgebonden iets natuurlijk, wellicht een onzekerheid die voor die leeftijd kenmerkend kan zijn. De merken en namen van winkelketens vliegen je om de oren en dat gaat op een gegeven moment wel storen, alsof dat de rode draad door het verhaal is, wat dus niet zo is.
Dan komt ‘het moment’ en de tijd daarna. En eerlijk is eerlijk, de regel op de cover van het boek, buiten de uitzonderlijke titel, ‘ hoe sexting een leven kan breken – en maken’ heeft de nodige verwachtingen geschapen. Maar wat blijkt, de impact van de foto komt veel minder heftig over in het verhaal dan gedacht. Haar impulsieve actie zal voor haar gevoelsmatig enorm grote gevolgen hebben gehad maar die zijn in het boek niet helemaal uit de verf gekomen. Francien rent en praat volop, letterlijk. Ruim 200 pagina’s vlieg je door haar leven. Echt tijd voor verdieping is er niet, het gaat snel, oppervlakkig maar toch komt de boodschap wel over. Al is het dan niet zoals verwacht. De draai die haar leven kenmerkt waarin zij haar ervaring ten goede gebruikt, had meer aandacht mogen krijgen, de nadruk had daar zwaarder op mogen liggen. Want uiteindelijk is het natuurlijk nogal wat er allemaal is gebeurd. En die nadruk, die zwaartekracht, die had meer aandacht mogen krijgen. Daarmee was de kracht van dit verhaal en Franciens ervaringen nog intenser geweest en het beoogde effect van dit boek wellicht nóg indrukwekkender.
Wat opviel was deze merkwaardige zin die toch wel even zorgde voor verwarring:
“Ik zie hem bijna ieder weekend, maar soms zie ik hem weken niet”
Deze opmerking van Francien is een van de voorbeelden van de vraagtekens die het verhaal bij je oproept. Zie je hem nou ieder weekend of niet? De zin past in ieder geval wel bij de schrijfstijl van de rest van het boek, soms wat verwarrend en chaotisch. Niet storend, dat dan weer niet.
De conclusie is dat dit boek een duidelijke boodschap bevat, vooral in het laatste gedeelte komt deze iets sterker naar voren. Het verhaal is niet overtuigend genoeg om de lezer emotioneel te betrekken bij de heftige gebeurtenissen of om binding te krijgen met Francien. Het geheel gaat meer over de vele randverschijnselen die haar bezig houden dan om de werkelijke impact die de foto zou hebben, op het maken en breken van een leven, althans dat is de mening van deze lezer. Gelukkig compenseert Francien dit aan het einde van het boek wel enigszins door een voorbeeld te, willen, zijn voor iedereen die te maken heeft of heeft gehad met ongewenst delen van privézaken/foto’s op social media. Daar ligt een belangrijke boodschap die niet vaak genoeg kan worden herhaald.
“Francien laat je tieten nog eens zien” is een goed voorbeeld van aan te raden leesvoer voor 12-16 jarigen. Dit zou op scholen een heel goed boek zijn dat kan leiden tot signalerende en preventieve gesprekken. Het is gevoelsmatig ook echt een Young Adult, geschreven voor jongeren en degenen die met jongeren werken. Ook voor ouders kan het een eyeopener zijn. Deel geen foto’s via Snapchat, Instagram, Twitter of welke vorm van social media dan ook. Je weet nooit zeker in welke handen ze terecht komen.
1
Reageer op deze recensie
