Triest en indrukwekkend verhaal

Twee broers, Thomas en Ciaran. Twee ontheemde jongens die in het nieuws komen vanwege een gruwelijke gebeurtenis. Ze zijn tot elkaar veroordeeld, levenslang. Ze kunnen niet mét maar ook niet zonder elkaar. Wanneer de grote boze buitenwereld hun veilige cocon binnendringt, zijn de gevolgen niet te overzien. Thomas en Ciaran zijn aanwezig bij de moord op hun pleegvader.
Ciaran is de jongste en verklaart hiervoor verantwoordelijk te zijn. Meteen zijn daar al de twijfels bij rechercheur Serena Flanagan. Ze kan het zich niet voorstellen dat deze jongen tot zoiets gruwelijks in staat is. Om tot hem door te dringen maakt ze gebruik van een nogal ongewone verhoortechniek. Eentje die ervoor zorgt dat bij Ciaran een sprankje hoop oplicht, hij vertrouwt haar. Toch is het allemaal niet genoeg en er volgt een veroordeling.

Het verhaal begint wanneer de jongens een aantal jaren gescheiden vastgezeten hebben voor medeplichtigheid en de moord op hun pleegvader. Het pleeggezin ging eraan onderdoor en de emoties liepen hoog op. Nu, zeven jaar later, wordt Ciaran vrijgelaten en aan de zorg van Pauline Cunningham overgedragen. Als reclasseringsambtenaar kent ze de verhalen rondom deze zaak en ze zou willen dat ze het dossier kon weigeren. Gaandeweg ontstaan bij haar de vermoedens dat er allerlei zaken niet kloppen rondom Thomas en Ciaran. Wanneer ze contact opneemt met Flanagan merkt ze meteen dat er meer is dan men op het eerste oog te zien krijgt. Flanagan heeft destijds de verhoren afgenomen en is buiten proporties betrokken geweest. Nu komt alles weer naar boven en hebben beide vrouwen het zwaar te stellen met de broers. Ciaran weet nog goed wie Flanagan is. Hij vertrouwt haar en lijkt eindelijk de waarheid te gaan vertellen, iets waar iedereen al jaren op wacht. Wanneer er plotseling een derde betrokkene opdoemt en zich met de jongens bemoeit, gaat het fout. Er valt een dode, er volgen bedreigingen en er vloeit bloed. Het lijkt een déjà vu, voor alle betrokkenen is er geen ontkomen meer aan.

Spannend, tergend spannend. Heel subtiel en in meerdere lagen is er een psychologisch spelletje gaande. Wie de leider van het spel is lijkt voor de hand te liggen maar gaandeweg de plot dichterbij komt volgt de ene na de andere verrassende wending en/of gebeurtenis. Doordrongen van een onderhuidse spanning lees je jezelf richting de ontknoping van een heftig en emotioneel verhaal over de twee broers. De beide professionals, Flanagan en Cunningham, hebben het maar zwaar te stellen met deze zaak. De vooroordelen ten opzichte van de jongens lijken niet terecht, niets is wat het lijkt. Al lezende maak je diverse malen een verkeerde veronderstelling. Het verhaal ontwikkelt zich in een traag tempo zonder dat je aandacht verslapt. Pas op het allerlaatste moment wordt de waarheid ontrafeld.

Pakkende personages, beklemmende scènes en indrukwekkende (korte) dialogen zijn in korte hoofdstukken goed weergegeven. Door gebruik te maken van wisselende perspectieven krijg je met alle betrokkenen een band, of je nu wilt of niet. Ieders beleving komt mooi afgepast aan bod en door middel van flashbacks vallen de puzzelstukjes steeds meer op hun plaats. Misplaatst vertrouwen en angst regeren het verhaal. De bizarre details in de relatie van de broers doen kippenvel op je armen verschijnen. Je voelt de strop die zich steeds langzamer sluit en de benauwdheid neemt toe. De vraag is alleen wiens nek zich in die strop bevindt?

Neville heeft met ‘Het bloed kruipt’ een tergend langzame ‘kruipende’ thriller geschreven. Het etiket psychologische thriller zou op zijn plaats zijn want de psychische lading is behoorlijk. Indoctrinatie, manipulatie, bedreigingen en het trouw blijven aan je intuïtie zijn de hoofdingrediënten van dit ongelooflijke, overwegend trieste, verhaal. Na het lezen blijft het gevoel sluimeren dat het zomaar eens op een dag in de krant kan staan. Het veronderstelde effect dat het gebrek aan een ‘thuis’ kan hebben en de verstoorde onderlinge verhoudingen zorgen voor een angstaanjagende en zorgwekkende ondertoon.

‘Het bloed kruipt’ bezorgt je zo nu en dan echt de kriebels.
Vier dikke sterren!