De eerste Rose

De enige uitweg die Mary Grace Winters ziet om een gewelddadig huwelijk te ontvluchten, is het in scène zetten van haar eigen dood en die van haar zoon Tom. Voorzien van een nieuwe identiteit, in een nieuwe stad, heeft ze als Caroline Stewart een solide leven opgebouwd. De nachtmerrie die ze negen jaar geleden verliet raakt steeds verder op de achtergrond. Ze lijkt er zelfs in te slagen een liefdesrelatie op te bouwen met Max Hunter, hoogleraar aan de universiteit waar ze werkt. Maar wanneer haar verleden zich openbaart en haar man haar op het spoor is, realiseert ze zich dat hij niet zal rusten voordat hij haar - en alles en iedereen om haar heen - vernietigd heeft...

Ze is letterlijk gebroken. Mary Grace Winters probeert zich staande te houden in een gewelddadig huwelijk maar belandt met ernstig letsel in het ziekenhuis. Deze situatie kan niet langer zo en dit moet stoppen, het wordt anders nog eens haar dood. Uiteindelijk bedenkt ze een manier om te ontsnappen samen met haar zoon. Dat vergt nogal wat inspanning en kent geen weg terug. Haar plan lijkt te lukken en met een nieuwe identiteit weet ze een aantal jaren een leven voor zichzelf op te bouwen en zelfs een nieuwe liefde in haar leven toe te laten. Max Hunter heeft ze leren kennen op haar werk en ze zijn gelukkig. Dit geluk wordt bedreigd wanneer een foutje van Mary (nu Caroline) aan het daglicht komt en haar zorgvuldig opgebouwde nieuwe leven in gevaar komt. Haar auto wordt gevonden en de politie, en haar echtgenoot, ruiken bloed. De anonimiteit van een grote stad als Chicago lijkt ineens geen garantie meer te zijn, haar in scène gezette dood wordt ineens weer onderzocht en het spoor naar Caroline wordt opgepikt. Zal het Caroline lukken om haar man voor te blijven en de veiligheid van haar en haar zoon te waarborgen? De nachtmerrie waaruit ze negen jaar geleden is weten te ontsnappen zit haar op de hielen.

Dit boek heeft Karen Rose als haar debuut in 2003 geschreven en dat is te merken. Buiten dat het een lekker boek is, is het dag en nacht verschil met haar meest recent geschreven boek ‘Op de hielen’. Rose heeft duidelijk een groei doorgemaakt, meer verdieping in haar personages en verhaallijn en meer finesse. Maar terug naar ‘Niet vertellen’, een vlot leesbaar en gemakkelijk boek. Het heeft zeker spannende elementen, het opgejaagd worden door een zieke kerel, en de nodige romantiek is er ook. Rose heeft deze samensmelting van spanning en romantiek in de loop der jaren meer eigen gemaakt en zij beheerst dat als geen ander. Maar dat staat in dit boek nog duidelijk in de kinderschoenen. Niet wetende dat dit haar debuut was viel het tijdens het lezen op dat ze ‘een stapje terug’ had gedaan, maar achteraf is de reden dus duidelijk, we hebben te maken met haar eerste boek. En voor een debuut zeker geen onverdienstelijk, kijk maar eens wat er nog allemaal is gevolgd.

Rose heeft een geheel eigen schrijfstijl, het zijn stuk voor stuk heerlijke boeken met een aangrijpende verhaallijn, met dit boek is dat niet anders. Maar wat je mist t.o.v. van haar latere boeken is de voelbare groei van Rose als auteur. Vooral qua balans spanning/romantiek. Om puur dit verhaal te beoordelen, als je al haar latere werk hebt gelezen, vraagt om een tijdelijk geheugenverlies. ‘Niemand zeggen’ is een verhaal met een aangrijpende gebeurtenis, namelijk het ontsnappen aan relatie met een mishandelende partner. Het kiezen voor je eigen veiligheid en die van je kind weet Rose goed neer te zetten. Overtuigend en beklemmend. Het romantische gedeelte is hetgeen waar je dit keer tegenaan loopt. Dit doet, oké het geheugenverlies werkt niet, wat bleu en flauwtjes aan. Het is wat voorspelbaar en voor de hand liggend, iets wat Rose later veel realistischer, overtuigender en mooier weet te brengen. Niet zo cliché en meer in balans.

Toch had Rose met dit debuut al de kunst om je als lezer geregeld op het verkeerde been te zetten. Meerdere malen denk je te weten hoe het zit, nou mooi niet dus. En dat leest zo verdraaid lekker. Lang gissen en het niet weten blijft je bladzijde na bladzijde doen lezen. De niet al te lange hoofdstukken zorgen voor een hoog leesritme en doordat ze geregeld een bommetje gooit is de spanning heel subtiel maar continu aanwezig. Het boek lees je nagenoeg in één adem uit. Die spanning komt ook door de gewelddadige situaties, die liegen er niet om. Tenenkrommend en zo frustrerend om te weten dat dit soort relaties geen uitzondering zijn. De magnetische werking die een dergelijke relatie kent is vaak niet te begrijpen, wie blijft er nou bij zo’n kerel? Dat je als vrouw dan je eigen dood in scène zet is dan nog niet zo verwonderlijk maar vraagt om een ongekende dosis lef en uitstekende planning. De jaren die volgen blijven een spanningsniveau houden, je weet gewoon dat er ‘iets’ gaat komen en dat levert spanning op. Altijd lekker. Ook de rol voor zoon Tom is heel aannemelijk, vooral nadat Max zich in hun leven laat zien is dat heel goed voor te stellen.

‘Niemand zeggen’ is een lekker verhaal met een angstaanjagend thema. De uitwerking van de romantiek is wat mat maar de gewelddadige relatie en de beschrijving daarvan maken dat ruim goed, als je van goedmaken kunt spreken in een dergelijk geval. De vertaling in wederom top, geen haperingen of rare zinnen daar. De boeken van Rose zijn ten zeerste aan te bevelen maar begin dan met dit boek, de rest wordt er alleen maar beter, sterker en overtuigender op.
3 sterren