Brok in je keel, verhaal blijft hangen.

“Wat zou je zeggen als je nog één kans had om een brief aan je geliefde te schrijven?” Een behoorlijk indringende vraag op de eerste pagina van het boek. Het zet je meteen aan het denken, wat zóu je zeggen en vooral, aan wie? Het verhaal moet nog beginnen….

De proloog vertelt over de kennismaking tussen het hoofdpersonage in dit boek, Stella, en Vincent. Ze wisten het allebei meteen: dit is hét! De laatste zin slaat dan in als een bom. Stella begeeft zich thuis in een bijzonder moeilijke situatie. De liefde van haar leven, Vincent, is getraumatiseerd door zijn werk als militair en is niet meer dezelfde man. Stella weet niet precies hoe of wat want hij laat haar niet toe in zijn verwerkingsproces. Ze groeien uit elkaar, hun huwelijk staat op het spel. Stella is van niets meer zeker en verkeert continu tussen hoop en vrees. Intussen moet ze wel gewoon aan het werk en ook daar maakt ze veel mee. Op de één of andere manier haalt ze er ook weer kracht uit om thuis de situatie te kunnen handelen. Stella en Vincent waren ooit een droomkoppel. Maar nu, nu alles anders is weet Stella niet wat te doen. Er rest haar uiteindelijk maar één ding…….

Hope is tweeëntwintig jaar en is ernstig ziek. Haar ziektebeeld verloopt met ups en downs, haar levensverwachting is niet optimistisch. Ze is al vanaf haar kleutertijd bevriend met de flamboyante Ben. Hij is een bijzondere verschijning en weet Hope altijd aan het lachen te krijgen. Als ze ineens nóg zieker wordt moet ze gaan uitrusten en bijtanken in een hospice. In dat hospice maakt Hope kennis met Issy, een jong meisje dat in haar laatste levensfase verkeert. Het contact maakt veel indruk op beide jonge vrouwen en ze hebben steun aan elkaar. Stella werkt de nachtdiensten in hetzelfde hospice. Ze is toegewijd aan haar patiënten en doet haar uiterste best om hun verblijf zo aangenaam mogelijk te maken. Het zijn vooral ook de nabestaanden die haar raken. Stella maakt de meest kwetsbare momenten van dichtbij mee en zo komt het dat haar patiënten haar vragen om een laatste gunst: het schrijven van een afscheidsbrief. En Stella doet dat, keer op keer. Het is niet de bedoeling dat er vriendschappen of banden ontstaan tussen personeel en patiënten met hun familie. Maar soms is het onvermijdelijk. Samen maken ze de belangrijkste en tevens moeilijkste momenten mee en dat schept, hoe dan ook, een bijzondere band.

Grace komt ziek in het hospice en verzoekt Stella al heel snel om een brief te schrijven. Stella komt tijdens het schrijven van de brief voor een dilemma te staan, dit kan ze niet voor zich houden! Deze brief moet, in tegenstelling tot alle voorgangers, echt nú bezorgd worden. Maar ze heeft beloofd het niet te doen…..

Geschiedenisgeleerde Hugh denkt dat ie tevreden is met z’n leven zoals het is maar komt er achter dat alles anders is. Hij heeft als kind een groot drama meegemaakt en dat heeft hem voor het leven getekend. Hugh komt voor een aantal moeilijke keuzes te staan, vooral wanneer de tijd een factor wordt en Stella op zijn pad komt. Ben staat, op een geheel andere wijze, eigenlijk in een vergelijkbare situatie. Hij weet dat Hope ieder moment zo ziek kan worden dat het afscheid onvermijdelijk is, maar toch…….

‘Elke brief een ander verhaal, een ander leven, een andere erfenis.’

Het verhaal is onderverdeeld in hoofdstukken van een aantal hoofdpersonages. En tussen die hoofdstukken krijg je als lezer de brieven te lezen die de stervenden aan hun nabestaanden hebben geschreven. Stella schrijft deze brieven die haar patiënten haar vragen te bezorgen. Wanneer ze overleden zijn zorgt ze daarvoor. Het is een manier om de overledene nog eenmaal een stem te geven. Soms voor een liefdesverklaring, een opmonterende poging niet in verdriet te verdrinken of een laatste boodschap. De meest bijzondere brieven passeren de revue. Wonderlijk genoeg zitten er verschillende tussen die je hardop laten lachen. Het zijn ronduit grappige en luchtige brieven die laten zien hoe divers de mens is. Maar natuurlijk zijn er ook brieven die voor een brok in je keel zorgen, de tranen laten komen. Zo puur en menselijk, die laatste woorden kunnen zo’n impact maken, zelfs als ze fictief zijn.

De personages zijn heel divers en toch hebben ze iets met elkaar gemeen. En wat dat is ontdek je al vrij snel tijdens het lezen. Het is in ieder geval totaal niet wat je verwacht. Je maakt in het verhaal van Stella kennis met een aantal zeer uiteenlopende karakters, iedereen heeft zo zijn/haar eigen verhaal te vertellen.

Wat al deze personages met elkaar te maken hebben wordt gaandeweg wel duidelijk. Hun verhalen worden op een prachtige en vloeiende manier met elkaar verweven. De rode draad door het verhaal is Stella, zij is de verbindende factor in het geheel. Haar verhaal zou door zoveel meer vrouwen verteld kunnen worden, het is bijzonder actueel ook. De schrijfstijl van Coleman is heel vlot, integer en met vlagen bijna poëtisch. Ze weet verdriet en humor perfect te combineren, heel bijzonder. Dat heeft ongetwijfeld ook met de brieven te maken die soms echt hilarisch zijn of verwijtend. Het boek is vooral erg indrukwekkend. De levensloop van de mens is een fascinerend iets natuurlijk. Niemand wordt geboren met een uiterste houdbaarheidsdatum. Daarbij is het ook lang niet iedereen gegund een brief te kunnen schrijven en die laatste woorden uit te spreken en door te geven. Dát aspect maakt dit verhaal vooral zo bijzonder. De indringende laatste levensfase waar dit boek op gebaseerd is, de mensen die wél de kans krijgen om nog een laatste woord uit te spreken, is bijzonder en verdrietig tegelijk. Vooral het verhaal van Issy, zo jong nog, heeft veel indruk gemaakt. Ze weet dat ze spoedig zal sterven. Issy had nog zoveel plannen, nog zoveel wensen die niet eens zo moeilijk in te willigen zouden zijn. Ze wil dat Stella een brief voor haar schrijft, nu kan het nog. Het leven is soms zó oneerlijk…….zo hard.

‘Twintig regels liefde’ is een mooi, spraakmakend, indrukwekkend en emotioneel beladen boek. Een práchtig boek, zo uit het leven gegrepen. Mooie personages,

een prachtige schrijfstijl (met een super vertaling) en een onvermijdelijk thema in dit aardse leven: afscheid nemen…... Een absolute aanrader voor alle lezers die van een levensecht verhaal houden. Een verhaal dat blijft hangen.

5 sterren