Indringend onderwerp

Rosalie heeft in haar jeugd haar broer onder de meest vreselijke omstandigheden verloren. Walt heeft door het gepest op school op vijftienjarige leeftijd zelfmoord gepleegd. Hij zag geen andere uitweg en het was vooral zijn zus die met het tergende verdriet bleef zitten. Vanaf het moment dat Walt er niet meer was heeft ze haar gehele jeugd en haar volwassen leven gezworen om wraak te nemen op de pester. En nu is daar, jaren later, hét moment. Ze heeft jarenlang de tijd gehad voor dit plan en door te solliciteren op een vrijgekomen vacature in het bedrijf van de pester pakt ze de kans om zich onmisbaar te maken als persoonlijk assistent voor Krijn. En haar plan lijkt te lukken wanneer ze de baan krijgt en veel tijd met hem moet gaan doorbrengen. Volkomen verrast leert ze de man kennen op een manier die ze niet in haar gedachten had. Maar ook maakt ze hele rare dingen mee die naar het verleden lijken te wijzen. Ze gaat op onderzoek uit waardoor niet alles meer zo zeker lijkt dan ze had gedacht. Rosalie raakt in de war en wanneer het moment dat ze haar wraak zal nemen dichterbij komt worden ook haar twijfels groter. En dan moet ze mee op zakenreis met Krijn.

Beoordeling

Susan Moonen heeft met ‘Zwarte aarde’ een maatschappelijk gevoelig onderwerp in een menselijk en laagdrempelig verhaal gegoten. Ze gaat de effecten die pesten heeft niet uit de weg en benoemt deze ook nadrukkelijk, vooral in de flashbacks van Wallie komt dat behoorlijk indrukwekkend naar voren. Je voelt mee met het slachtoffer en begrijpt niet waarom Krijn met zijn vrienden hem dit aandoet. Dit stuk van het verhaal is indringend en heel aannemelijk neergezet. Helaas kan dat niet gezegd worden van het verhaal rondom Rosalie zelf. De verwachting is dat ze, gezien de flaptekst, snoeihard op wraak uit is. Echter komt dat, ondanks de aanzet, niet volledig uit de verf. Daarbij is er geregeld sprake van tegenstrijdigheden. Een voorbeeld is dat Rosalie een moment in het verhaal als zeer angstaanjagend ervaart, dat geeft ze dan ook aan, om vervolgens totaal tegenstrijdig, zelfs moorddadig te handelen. En dat op een dusdanige manier beschreven dat het niet bij de angst op dat moment in het verhaal past. En dat gebeurt op

meerdere momenten. Dat is jammer want daardoor boet het verhaal wat Rosalie betreft in aan geloofwaardigheid. Ze heeft jarenlang voorbereidingen getroffen en op haar moment gewacht om wraak te nemen en ook dat komt er zoals verwacht niet uit. Is dat omdat ze overrompeld is door de situatie nu de kans werkelijk daar is óf komt dat doordat die verhaallijn niet voldoende ruimte heeft gekregen en er gebrek is aan uitwerking van de situatie? Dat is moeilijk in te schatten.

Moonen laat meteen weten waar het verhaal om draait: wraak. Haar gekozen tactiek is niet origineel te noemen maar ze weet het wel goed neer te zetten. Je pakt iemand terug op een, vermoedelijke, zwakke plek. Althans dat is de aangekondigde opzet. Ook daarin slaagt Moonen niet volledig om dat geloofwaardig neer te zetten. Terwijl dat aspect juist voor spanningsmomenten had kunnen zorgen doet het dat, jammer genoeg, juist niet. Rosalie ’s gevoelens zijn zo tegenstrijdig dat ze op een gegeven moment niet meer aannemelijk zijn. Moonen blijft dat ook te vaak herhalen en dan verliest het zijn meerwaarde voor het verhaal. Op een gegeven moment weet je het wel. Op pagina 69 staat de regel: ‘Tranen blijven halverwege de keel steken’. Iets dat lichamelijk gezien onmogelijk is, tranen wellen op in je ogen. Je hebt een brok in je keel. Dat kan wel.

Het boek bevat goede elementen om een thriller met dit concept te schrijven, namelijk pesten, jaloezie, wraak, verdriet, lust, verwarring en een gruwelijke waarheid. Maar dat laatste was ongeveer halverwege het boek al duidelijk. Het had iets mysterieuzer gemogen, iets minder snel signalen afgeven richting de plotwending.

De schrijfstijl is lekker vlot en toegankelijk maar eerlijk gezegd was de verwachting hoger gespannen en dat kwam zeker ook door de flaptekst. Toch is het een verhaal dat, ondanks de aangegeven punten, absoluut lezenswaardig is. Het leesplezier is goed te noemen, het leest vlot weg, het verhaal pakt je wel meteen vast –waarschijnlijk ook door de indringende flashbacks, die absoluut de sterkste kant van het boek zijn omdat het pesten en de effecten daarvan enorm indringend zijn. En zeker niet onbelangrijk is het feit dat Moonen daarbij een lekkere manier van schrijven heeft. Haar eerste boek ‘Conflict’ is ook zeker een aanrader.

Voor ‘Zwarte aarde’ geef ik drie sterren.