De nieuwe Bernlef!

Na al ontzettend genoten te hebben van zijn twee eerdere romans, nu ondergedompeld in dit prachtig geconstrueerde verhaal. Weer die heerlijke, lomige omschrijvingen vol details ("Buiten hupt een koolmees door het heidegras. Hij draagt een zwarte stropdas over zijn vaalgele vestje. De zeewind blaast af en toe zijn donskraag op. Ik zie hem zingen, steeds drie korte noten achter elkaar, zijn kop trots omhoog alsof hij het deuntje net onder de knie heeft.").
En met alleen de hoognodige interactie tussen de hoofdpersonen (prachtig is het hoofdstuk tussen het bejaarde echtpaar die elkaars onhebbelijkheden onvoorwaardelijk geaccepteerd hebben: "Het ijs is dik na 60 jaar. Daar zak je niet zomaar doorheen."). Geen woord te veel en toch het gevoel hebben een complete, geweldige roman achter de kiezen te hebben.
Bovenstaande is weinig schrijvers gegeven. Bernlef was er een meester in en godzijdank hebben we na zijn overlijden een volwaardig opvolger in de persoon van Peter Zantingh.
Muziek speelt ook een wezenlijke rol in beider werk. Hoewel verschil in stijl (Bernlef jazz en Zantingh licht alternatief) klopt de muzikale omlijsting in hun proza als de spreekwoordelijke bus.
Ja, ik ben fan!