Lezersrecensie
Huul'n
16 februari 2016
Interview met mijn moeder
Toen ik mijn 55-jarige moeder op tweede paasdag vroeg wat haar lievelingsboek was geweest als kind, moest ze daar even over nadenken. Na een korte denkpauze concludeerde ze dat hoewel ze grote fan was geweest van de Goud-Elsje reeks en de pockets van Leni Saris, haar eerste echte lievelingsboek Alleen op de Wereld van Hector Malot was geweest. Deze klassieker was het boek wat als eerst zo een diepe indruk op mijn moeder maakte dat ze tot tranen geroerd was. Aangezien ze uit een groot boerengezin komt was de enige plek waar ze rustig kon lezen haar bed en las ze het boek in korte tijd onder de dekens uit. Huilend las ze over de lotgevallen van de jonge Remi, ze kon zich niet voorstellen hoe het was om zonder vader en moeder te leven. In het vervolg als mijn moeder weer eens niet kon slapen stelde ze zich voor dat haar moeder dood ging. Hiervan moest ze zo huilen, dat ze van uitputting in slaap viel.
Aanvankelijk kon mijn moeder zich niet meer voorstellen hoe ze aan het boek kwam en hoe oud ze was toen ze het kreeg. Omdat ik inmiddels behoorlijk nieuwsgierig was geworden naar Alleen op de Wereld, dat ik tot mijn spijt nog nooit gelezen had, pakte ik het uit de kast. Toen ik er later in bed aan wilde beginnen zag ik dat de titelpagina beschreven was. Mijn moeder had destijds opgeschreven hoe ze aan haar editie van Alleen op de Wereld was gekomen, er staat: ‘Ria Prins. Gekregen op mijn 12e verjaardag van Clarisse en Corry. 2-12-1971’. Nu herinnerde mijn moeder het zich ook wel weer, het was een cadeau geweest van twee schoolvriendinnen van de basisschool.
——————————–
Oké, ik moest mijn lieve moedertje dus interviewen voor een vak dat ik nu volg over jeugdliteratuur. Alles goed en wel, maar moedertje vertelde dus dat ze dit zo'n mooi boek had gevonden als kind. Nu hadden we het toevallig nog in de boekenkast staan, vergeeld en wel, all the way from 1971. Met grote voorzichtigheid begon ik Alleen op de wereld te lezen, het ding viel bijna (letterlijk én figuurlijk) van ellende uit elkaar. Het is een kinderboek, hoeveel kwaad kan het? Nou, een heule-heuleboel. Tjeempie wat heb ik liggen janken. Maar mooi dus, prachtig.
Toen ik mijn 55-jarige moeder op tweede paasdag vroeg wat haar lievelingsboek was geweest als kind, moest ze daar even over nadenken. Na een korte denkpauze concludeerde ze dat hoewel ze grote fan was geweest van de Goud-Elsje reeks en de pockets van Leni Saris, haar eerste echte lievelingsboek Alleen op de Wereld van Hector Malot was geweest. Deze klassieker was het boek wat als eerst zo een diepe indruk op mijn moeder maakte dat ze tot tranen geroerd was. Aangezien ze uit een groot boerengezin komt was de enige plek waar ze rustig kon lezen haar bed en las ze het boek in korte tijd onder de dekens uit. Huilend las ze over de lotgevallen van de jonge Remi, ze kon zich niet voorstellen hoe het was om zonder vader en moeder te leven. In het vervolg als mijn moeder weer eens niet kon slapen stelde ze zich voor dat haar moeder dood ging. Hiervan moest ze zo huilen, dat ze van uitputting in slaap viel.
Aanvankelijk kon mijn moeder zich niet meer voorstellen hoe ze aan het boek kwam en hoe oud ze was toen ze het kreeg. Omdat ik inmiddels behoorlijk nieuwsgierig was geworden naar Alleen op de Wereld, dat ik tot mijn spijt nog nooit gelezen had, pakte ik het uit de kast. Toen ik er later in bed aan wilde beginnen zag ik dat de titelpagina beschreven was. Mijn moeder had destijds opgeschreven hoe ze aan haar editie van Alleen op de Wereld was gekomen, er staat: ‘Ria Prins. Gekregen op mijn 12e verjaardag van Clarisse en Corry. 2-12-1971’. Nu herinnerde mijn moeder het zich ook wel weer, het was een cadeau geweest van twee schoolvriendinnen van de basisschool.
——————————–
Oké, ik moest mijn lieve moedertje dus interviewen voor een vak dat ik nu volg over jeugdliteratuur. Alles goed en wel, maar moedertje vertelde dus dat ze dit zo'n mooi boek had gevonden als kind. Nu hadden we het toevallig nog in de boekenkast staan, vergeeld en wel, all the way from 1971. Met grote voorzichtigheid begon ik Alleen op de wereld te lezen, het ding viel bijna (letterlijk én figuurlijk) van ellende uit elkaar. Het is een kinderboek, hoeveel kwaad kan het? Nou, een heule-heuleboel. Tjeempie wat heb ik liggen janken. Maar mooi dus, prachtig.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
