Benedict Wells een oude ziel in een jong lichaam

De beste John Irving-roman die niet door Irving geschreven is. Als binnenkomer kan dat wel tellen. Benedict Wells schrijft op zijn 32-jarige leeftijd een boek die sommige schrijvers zelfs op hun zestigste niet zouden kunnen produceren. Benedict Wells lijkt een oude ziel in een jong lichaam.

Voor mij is dit boek duidelijk de revelatie van het jaar. Met de regel: “Ik ken de dood al heel lang, maar nu kent de dood mij ook”, grijpt hij je vast en laat je niet meer los tot de laatste regel.

Het einde van de eenzaamheid is een diep treurige roman waar vergankelijkheid centraal staat. Het vertelt de geschiedenis van een familie kinderen die al op vrije jonge leeftijd hun ouders verliezen. Het wordt vertelt uit de mond van Jules, de jongste van de drie die allen op hun eigen manier met het verlies van hun ouders proberen om te gaan, een verlies die hen voor de rest van hun leven tekent. Het mooie aan het verhaal is misschien dat het niet eindigt in een bepaalde tijd. Het gaat door. De fouten uit je jeugd probeer je goed te maken in de rest van je leven. Vooral wanneer Jules eindelijk het geluk waar hij al zo lang naar hunkerde lijkt gevonden te hebben en dan opeens wel heel drastisch terug aan de dood moet afgeven, heb je zin om Benedict Wells door elkaar te schudden, want dit wil je echt niet. Je gunt het paar zo echt het geluk. Ook de manier waarop de beginnende dementie van één van de personages beschreven wordt is zo indringend dat het je letterlijk naar de strot grijpt. En dit alles wordt in zijn wondermooie taal verhaald dat je niet anders kan je identificeren met de hoofdpersonages. Waar Humo vandaan haalt dat dit boek vol platitudes staat is mij in ieder geval een raadsel.

benedict-wells-1280x937Als je één boek leest dit jaar, laat het dan deze zijn. Maar bereid je voor op een hobbelige rit waar geluk uitermate relatief is en waar de dood altijd de rust komt verstoren